Eerste tentoonstelling in De Valkaart in Oostkamp, Jessie vertelt met verf wat ze niet met woorden kan

Jessie Descheemaecker poseert bij twee van haar werken: het ene barstend van kleur, het andere in zwart-wit.
Redactie KW

In De Valkaart loopt tot eind maart de tentoonstelling van Jeke, alias Jessie Descheemaecker uit Hertsberge. Ze begon pas in 2020 met schilderen, en kan er haar diepste emoties in kwijt. “Het is deels therapeutisch, voor mij en vaak ook voor andere mensen.”

Jessie Descheemaecker (49) is de moeder van Fay (19) en Indy (16). Ze werkt als kleuterjuf in de Permekeschool in Jabbeke. Ooit speelde ze voetbal op het hoogste niveau, later speelde ze badminton in competitie.

“Ik heb lange tijd sport nodig gehad om innerlijke rust te vinden”, vertelt Jessie. “Dat veranderde toen ik mijn vriend Rudi leerde kennen. We werden in 2012 een nieuw samengesteld gezin, maar twee jaar later al overleed Rudi aan ALS (een ziekte die het motorisch systeem aanvreet, met steeds ergere verlammingsverschijnselen tot gevolg, red.). Ik vond, opnieuw, geen rust meer.”

“Enkele jaren geleden kreeg ik van een vriend als verjaardagsgeschenk een schildersezel. Wow. Het was net alsof alle verdriet, gemis, rouw van al die jaren er op die manier uit wou. Sinds het moment waarop ik ben begonnen met schilderen gaan er geen veertien dagen voorbij zonder dat ik mijn emoties op doek probeer uit te drukken.”

Intens

In Jessies werk zie je veel zwart-wit, maar ook zomerse kleuren. Ze omschrijft het zelfs als: “Intens, passioneel, krachtig en veelzijdig: dat typeert mijn werk. Dat zijn ook de meeste commentaren die ik krijg. Ik vermoed dat zowel zwart-wit als kleur altijd mijn werk zullen typeren, net als de verhalen die ze willen weergeven. Maar ik geloof ook dat kleur steeds meer zal overheersen, bij het verwerken van emoties: rouw, verdriet, gemis, onmacht… Maar ook: hoop, liefde, natuur in haar eenvoud en pracht. Dingen die me raken, en waarvoor woorden soms tekortschieten.”

Tot anderhalf jaar geleden wist niemand dat Jessie schildert, behalve haar kinderen. “Dagen, soms weken, ben je aan een werk bezig. En dan breng je het naar buiten, en volgt er erkenning. Je gaat met mensen in gesprek over de inhoud, er komen nieuwe ontmoetingen: daarvan hou ik. Het is ook therapeutisch, voor mij en vaak voor andere mensen. Dat hoor en voel ik aan hun reacties.”

(GS)

Meer info: www.jeke-art.com

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier