Blankenbergse kunstenares brengt knap eerbetoon aan Sinéad O’Connor: “Haar hele leven vervat in die ene dromerige blik”

Nothing can take away these blues: ook in Blankenberge stond de wereld op 26 juli even stil. Chiara Labbadia nam verf en penseel ter hand en vond troost in die buitengewoon mooie stem. “Mijn haar kwam direct weer overeind.”

Na het plotse overlijden van Sinéad O’Connor was de hele wereld in rouw. Ook Chiara Labbadia (35), een Blankenbergse kunstenares met Italiaanse roots, liet die woensdagavond een traantje. “Ik heb mij teruggetrokken in mijn atelier en ben beginnen schilderen, haar liedjes in de achtergrond. Het haar op mijn armen is een paar keer rechtgekomen: die stem, het gevoel dat ze erin legde… Het ging door merg en been”, aldus Chiara.

‘Nothing could take away those blues’, schreef ze in blauwtinten boven het portret. “Behalve een fantastisch goeie zangeres, was Sinéad ook een inspiratie voor velen. Een getroebleerde ziel met een rebels kantje. Het is dat kantje waar ik mij mee vereenzelvig. Die vrijgevochten, disfunctionele, artistieke vrouw: ik herken mezelf daarin. Ik heb óók op internaat gezeten, ben zelf ook verschillende keren van school gegooid geweest. Ik weet ook, als geen ander, dat een kunstenaarsbestaan geen makkelijk bestaan is”, klinkt het.

Paus

Sinéad vocht haar hele leven tegen haar demonen, en neen, het was volgens Chiara geen slimme zet om die foto van de paus te verscheuren. “Ze had misschien wel een punt omtrent het kindermisbruik, maar het was verkeerd van haar om de paus daarvoor zo openlijk aan de schandpaal te nagelen. Dat heeft veel kapotgemaakt voor haar. Toch onthoud ik vooral wat voor een moedige vrouw ze was. Wat ik met verf kan verbeelden op doek, moest zij als zangeres zien uit te drukken in woorden. Dat maakte haar extra kwetsbaar. Maar ze had er dus wel de stem voor. De mensen luisterden naar haar.”

De schilderkunst is voor Chiara een spirituele zoektocht naar zichzelf; een spiegel voor haar ziel. Het portret van Sinéad is in die optiek een beetje atypisch: normaal spatten de kleuren van het doek. “Ik doe dit al bijna twintig jaar maar het is de eerste keer dat ik een bekende kop schilder. Die blauwtinten staan voor de blues in haar leven, voor alles wat ze heeft meegemaakt. Ze heeft ook een heel expressief gezicht, dat in het blauw nog beter tot uitdrukking komt – haar hele leven zit precies vervat in die ene dromerige blik.”