Met ‘Toulouse’, dat drie weken geleden binnenkwam en vorige week naar de eerste helft van het heilige klassement opklom, heeft DIRK. dit jaar al zijn vierde notering in De Afrekening te pakken. Vorige week bracht de rockband rond de West-Vlaamse frontman Jelle Denturck zijn tweede plaat uit: ‘Cracks in Common Sense’.
Naast zanger-bassist Jelle Denturck, bestaat DIRK. nog uit gitaristen Frederik Desmedt en Pieter-Willem Lauwers, en Robin Wille op drums. Een klassieke bezetting, die zich laat inspireren door de grunge uit de jaren 90. Toen zaten deze jonge dertigers weliswaar zelf nog in de pampers, maar het levert hen vandaag een gemengd publiek van tieners tot zestigers op. Het viertal vond elkaar zes jaar geleden, veroverde in 2016 de derde plek op Humo’s Rock Rally en bracht in 2018 hun eerste album uit: Album.
Nu was er alvast meer inspiratie voor de titel van de nieuwe plaat. Wat betekent die?
Jelle Denturck: “Cracks in Common Sense is een zinsnede uit het nummer Golly, dat gaat over de Trumps van deze wereld. De Amerikaanse president is nu weliswaar bijna weg uit het Witte Huis – hoera daarvoor! – maar er blijft van alles rommelen op politiek vlak, ook hier in Vlaanderen. Dit is mijn aanklacht voor de teloorgang van het gezond verstand, nu de roepers het voor het zeggen hebben en er precies geen waarde meer wordt gehecht aan de feiten en het wetenschappelijk denken. The crack is trouwens ook nadrukkelijk aanwezig in het artwork van de hele plaat, dat ik verder vrij simpel hield. De kleurengradiënten hebben iets mooi lelijks, maar wij allemaal wel fan van zijn. Het is eigenlijk zodanig lelijk dat je niet kan stoppen met ernaar te kijken.”
Waarin verschilt de nieuwe plaat nog, ten opzichte van de eerste?
“Ons eerste album klonk heel crappy, doordat we die met een heel laag budget hadden opgenomen. Zo stonden er toen bijvoorbeeld maar vijf micro’s op de drums, terwijl dat er in professionele settings minstens dertig zijn. Dat was evenwel een bewuste keuze, die meteen bepalend is geweest voor onze scheve sound. De nieuwe plaat is radiovriendelijker. Ze klinkt nog altijd vuil, maar… gerichter vuil. Dat komt simpelweg doordat de nieuwe songs iets meer productie nodig hadden om volledig tot hun recht te komen. Het is ook een plaat van extremen geworden. De melodieuze stukken zijn melodieuzer en de harde stukken zijn nog harder.”
(lees verder onder de video)
‘Hit’ en ‘Artline’ kennen we al van toen jullie dit voorjaar met drie nummers tegelijk in De Afrekening stonden. ‘Stay Indoors’ heeft de tracklist echter niet gehaald.
“Die single schreef ik tijdens de eerste lockdown en heeft dus niks met deze plaat te maken, die we in september vorig jaar al opnamen. Het is eigenlijk zelfs geen DIRK.-nummer, want ik nam de gitaar en drums daarvoor zelf op. Bovendien gaat die song over de hele coronashit, wat we zeker niet wilden vereeuwigen op een album. We willen die periode juist snel vergeten.”
Nochtans was 2020 toch een memorabel jaar voor jullie?
“Zeker, we mogen niet klagen. Er zijn afgelopen zomer weliswaar veel shows weggevallen en ook de geplande releasetour valt nu in het water, maar we kregen veel airplay en media-aandacht. Zo hebben we een momentum kunnen opbouwen, dat we niet langer wilden rekken. Veel nieuwe nummers hadden we trouwens al uitgetest op die paar optredens die we wel hadden. Mochten we de release nog langer uitgesteld hebben, zouden we de plaat al beu geweest zijn nog voor die uitkwam.” (lacht)
Jullie nieuwe hit is ‘Toulouse’. Waarover gaat die?
“Over de clash tussen arm en rijk, en dan vooral over het psychologische aspect daarvan. Rijken willen hun rijkdom in stand houden en staan daarom weigerachtig tegenover verandering, uit schrik om zo de controle te verliezen en alles kwijt te spelen. Diezelfde angst ervaren armen ironisch genoeg ook, terwijl zij niks hebben. Ik heb zelf een periode meegemaakt waarin ik het financieel moeilijk had, wat toen leidde tot vreemde paniekaanvallen.”
Zijn er nog meer autobiografische teksten?
“Mother gaat effectief over mijn moeder, die drie jaar geleden overleed aan kanker. I didn’t kill my mother, zing ik, waarmee ik me verdedig voor iets waarvan ik niet beschuldigd word. Natuurlijk ben ik niet verantwoordelijk voor haar dood, maar toch overviel er mij een zeker schuldgevoel: had ik er niet vaker kunnen zijn voor haar en heb ik haar wel genoeg verteld dat ik ze graag zag? Dat woog op den duur zo zwaar dat ik mij ertegen wou verweren. My Dog’s Dead / The Only Way Is Out gaat evenzeer over verlies, maar dat is dan weer een zuivere metafoor. Ik heb niet eens een hond.”
Het is dus een donkere plaat geworden, qua thematiek?
“Ik vond ze zelf eigenlijk vrij zonnig, maar blijkbaar sta ik alleen met die mening. Het zijn stuk voor stuk geëngageerde teksten waarin ik veel tijd heb gestoken, want ik had het gevoel dat ik nu wel eens mijn zegje wou doen over al wat goed en fout loopt in de wereld. Ik zie het namelijk als mijn plicht om als zanger iets zinnigs te zeggen, zonder daarbij evenwel te willen preken. De muziek staat nog altijd op de eerste plaats bij ons. We hebben niet de ambitie om onze toehoorders een les filosofie of wereldeconomie mee te geven.”
‘Cracks in Common Sense’ telt 12 tracks en verschijnt op Mayway Records, zowel op cd als op vinyl.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier