De Kortrijkse metalband Amenra mag zich wellicht kronen tot de meest duistere artiest van deze editie van het festival Pukkelpop. Dit jaar viert de band hun 25-jarig bestaan, al was er aan de show niets feestelijk te merken. Amenra hield vast aan hun eigen recept van een duistere mysterieuze sfeer, headbangen en loodzware muziek.
Zaterdag 17 augustus 2024 om 19.20 uur leek het even alsof Pukkelpop een metamorfse had ondergaan. Toen de Kortrijkse metalband Amenra het podium besteeg van de Marquee leek het even alsof alle kleur uit het festival werd weggezogen. Donker, grauw, grijs, zwart, wit en een rookmachine, die overuren draaide. Zelfs de meest kleurrijke kleding van de festivalgangers verbleekte in hun stemming. Het contrast met de vorige artiesten kon niet groter zijn.
Vaste recept voor mysterie
Amenra blijft bij hun vaste recept: een zware set, nog zwaardere headbangs en wellicht de allerzwaarste muziek, die deze editie van Pukkelpop over de weide heeft weerklonken. Het publiek werd door de leden ondergedompeld in een mysterieuze sfeer met al even mysterieuze visuals van monniken in een veld, kikkers op een handpalm of triestig voor zich uit starende vrouwen en lege abdijen.
Het mysterie wordt opgebouwd door het contrast tussen de stilte tussen de nummers in en de intense muziek met zware uithalen, waarop talloze hoofden maar al te graag mee deinden. Pas als de rook het quasi onmogelijk maakt om iets te zien van het podium, draait de frontzanger Colin Van Eeckhout zich voor het eerst om naar het publiek. Amenra neemt je mee op sleeptouw in hun duistere wereld, waarin de niet-traditionele kippevelmomenten elkaar opvolgen.
Onvergetelijke indruk
Helaas kreeg Amenra niet iedereen mee in die mysterieuze – en bij momenten zelfs kwetsbare – sfeer. Integendeel hun optreden sprak de vrolijke uitgelaten stemming van de festivalgangers tegen, wellicht tot vervelens toe van de grote fans, die het publiek tot stilte aanmaanden. Een kleine tent had waarschijnlijk die kijklustige festivaltoeristen buiten gehouden, maar dan was de muziek zeker niet tot z’n recht gekomen.
Dat alles leek Amenra zelf zeker niet te deren. Ik betwijfel het of er een band is, die nog minder geraakt wordt door het applaus en geroep van het publiek. Niemand valt uit zijn perfecte rol van dit schouwtoneel. Een bindtekst, korte begroeting of zelfs een merci is niet aan hen besteed. Het enige semi-persoonlijke gebaar is de quote die op het einde van hun optreden op het scherm verschijnt. “Door de stilte gegrepen.”
Dit mag dan wel niet ieders muziek zijn, toch weet de band een een onvergetelijke indruk op je na te laten. Maar een waarschuwing ‘Niet voor vrolijke of gevoelige zieltjes’ was hier zeker niet misplaatst.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
