Waarom ik al 25 jaar mee opstap met de Heilig Bloedprocessie in Brugge? Voor het familiegevoel, het is een vorm van Brugse trots om deel uit te maken van die gemeenschap van organisatoren en figuranten”, zegt de Brugse stadsarchivaris Jan Anseeuw.
Jan Anseeuw (59) is een van de vijf medewerkers van het stadsarchief die figureert in de Heilig Bloedprocessie. Ook hoofdarchivaris Jan D’Hondt, archivarissen Dieter Viaene en Annelies Mattheus én medewerker Bram van Aelst stappen elk jaar mee op.
Zachte dwang
“Mijn eerste kennismaking met de Heilig Bloedprocessie gebeurde onder zachte dwang”, bekent Jan Ansseeuw. “Toenmalig schooldirecteur Gabriël Buysse, die vorige maand overleed, kwam in alle klassen van het Sint-Lodewijkscollege leerlingen ronselen voor Brugges Mooiste Dag.”
“Ik heb toen enkele jaren meegedaan, maar gaf er tijdens mijn hogere studies archeologie de brui aan. Het is mijn vrouw Christel Deslyper, die met mijn schoonmoeder al jaren in het Getuigeniskoor mee stapte, die mij opnieuw overtuigde. Ik herinner het mij nog goed, het was het jaar 1999.”
Traumatisch
“Een traumatische ervaring, want ik werd met onze zoon Frederik en onze dochter Eline ingeschreven in de zanggroep Adeste. Maar ik kon niet zingen! Half beschaamd heb ik tussen enkele goede zangers veelal lopen murmelen.”
“Ik kon niet zingen en maakte deel uit van het Getuigeniskoor”
“Het jaar erna was mijn redding, want in 2000 werd een nieuwe groep gevormd: Jozef bij de Farao. Ik moest niet langer zingen en we konden met het hele gezin aan hetzelfde tafereel deelnemen. Ik werd meteen aangesteld als groepsverantwoordelijke en moest ervoor zorgen dat er voldoende figuranten waren.”
Druppeltool
“Nu gebeurt dat via het digitaal platform druppeltool.be, ik moest in het begin brieven schrijven! Sinds 2011 ben ik de farao in de groep, ik zit naast mijn vrouw op kar. Af en toe hou ik mijn hart vast, als die kar, getrokken door boerenpaarden, moet laveren in de nauwe Brugse straatjes. We hebben al een arduinen paaltje gestreeld.”
“Dochter Eline heeft jarenlang fluit gespeeld in dit tafereel. Nu probeert ze als lerares bij de Jozefienen leerlingen warm te maken voor de processie, ze hoopt ooit opnieuw mee te doen. Mijn zoon heeft sinds zijn studies voor burgerlijk ingenieur vermoedelijk definitief afgehaakt. Wegens zijn werk bij de internationale firma De Nul heeft hij onvoldoende tijd voor de processie.”
“Het grappige is dat mijn echtgenote Christel nu als lerares in het Sint-Lodewijkscollege instaat voor de rekrutering van leerlingen voor de processie!”
Brugse trots
“Gespreid over de jaren en met enkele tussenpauzen, kom ik nu aan 25 deelnames. Door corona en door een zware regenbui is de processie enkele keren niet uitgegaan, wegens een communie in de familie moest ik passen. Ik stap graag op, het is een traditie voor mijn vrouw en ik. Het is een vorm van Brugse trots om van deze gemeenschap deel uit te maken. Er heerst hier een familiegevoel”, besluit Jan Anseeuw.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
