Dirk Bos vertelt in ‘Klei-Mens’ verhalen over zijn jeugd in Klemskerke

Ergens tussen het betere boek en Bob Dylan in, daar vind je Bredenaar Dirk Bos (60), auteur van ‘Klei-Mens’, een debuut waarin hij ons terugbrengt naar zijn jonge jaren in het katholieke Klemskerke, en bij uitbreiding Vlaanderen, van de jaren 60 en 70.

Dirk Bos is netwerkplanner bij De Lijn, maar van opleiding bibliotheekwetenschapper, en zijn liefde voor het woord heeft hij nooit helemaal losgelaten.

“Ik schreef eerder al wat gedichten, maar veel heb ik daar nooit mee gedaan. Ik zal ze niet goed genoeg gevonden hebben”, zegt hij met zelfspot. “Voor het Oostendse project Drijfhout – nu Drijfgoud – stuurde ik ooit een kortverhaal in over het uitgaansleven in Oostende. Het werd tot mijn verbazing goed opgepikt, ook in de muziekcafés waar ik wel vaker kom, zoals De Manuscript.”

In maart van 2020 leek het leven plots stil te vallen, omwille van corona. “Waar ik anders vaak ‘s nachts op café zat, richtte ik nu mijn pijlen op mijn schrijftafel. Mijn vrouw gaf me het laatste, broodnodige zetje en moedigde me aan om eindelijk eens aan dat eerste boek te beginnen.”

Dirk stuurde zijn manuscript naar een Nederlandse uitgever, meer in hoop dan verwachting, en wat bleek: die vond het geschikt. “Uitgever Ambilicious uit Breda had dan ook al wat ervaring met lokale auteurs, zoals de recent overleden Eddy Surmont, Erna Schelstraete en Onno Van Gelder.”

Katholiek Vlaanderen

“‘Klei-Mens’ bestaat uit vijftien verhalen, over een jongen die opgroeit in het katholieke Vlaanderen, meer bepaald in het polderdorp Klemskerke. Vandaar trouwens de titel van het boek, die herinnert aan de Heilige Clemens waarnaar Klemskerke vernoemd werd. Maar de titel verwijst net zozeer naar de West-Vlaamse klei, waaruit wij hier toch allemaal opgetrokken worden.”

De verhalen zijn volgens de auteur gedrapeerd met humor. “Soms cynisch, soms sarcastisch. Er zit ook altijd een gezonde dosis zelfspot in. Maar je zult er ook ontroering in vinden… Weet je, ik hoop vooral dat ook de jongere generaties – mijn dochters! – het boek lezen en zo achterhalen hoe het was om in het conservatieve Vlaanderen op te groeien.”

Of het boek autobiografisch is? “Deels wel, maar ik heb de personages die echt bestaan hebben – leerkrachten in het college, bijvoorbeeld – wel van een andere naam voorzien. Maar inderdaad, er lopen hier nog wel mensen rond die enkele van de opgevoerde figuren zullen herkennen.”

Het boek, goed 220 bladzijden lang, bevat ook enkele mooie illustraties. “Ze zijn van de hand van de Brugse illustrator Peter Six, een oude vriend.” De cover van het boek, waarop twee gitaren een kruis vormen tegen een rode achtergrond, is dan weer een idee van Dirk zelf. “De gitaren verraden mijn liefde voor muziek, die altijd het voorplan heeft moeten delen met literatuur. Ik speel zelf ook al eens gitaar, en dan is Bob Dylan nooit ver uit de buurt.”

Hij had, voor hij aan zijn boek begon, misschien wat te weinig zelfvertrouwen, zegt Dirk. “Hoewel je het me nu niet zou toegeven: ik was vroeger best verlegen en angstig. Ook die kant van mij zul je ontdekken in het boek.”