Op het proces over de aanslagen van 22 maart 2016 hebben de ouders van Bart Migom (21), de student uit Esen die omkwam in Brussels Airport, zich tot de beschuldigden gericht. “Jullie staan op een kruispunt”, zei mama Debora Huyghe.
De ouders van Migom getuigden samen voor het assisenhof in Brussel, terwijl op de grote schermen drie foto’s geprojecteerd werden van hun zoon. Daarop is een jonge twintiger te zien, telkens met een brede glimlach, die volgens zijn ouders zo typisch was voor hem.
Op weg naar vriendin
Bart Migom was de ochtend van de aanslagen op weg naar de Verenigde Staten, om zijn vriendin terug te zien die hij er had leren kennen. Zijn vader Philippe Migom vertelde dat hij stapelverliefd was en grootse plannen had. “We hadden hem grootgebracht tot een volwassene die klaar was om vleugels uit te slaan”, zei hij.
Beide ouders, die al gescheiden waren voor de aanslagen, vertelden hoe ze drie dagen lang heen en weer geslingerd werden tussen hoop en wanhoop na dinsdag 22 maart. Pas op vrijdagochtend kregen ze het nieuws dat hun zoon overleden was.
Het is niet alleen een verlies, ook nog een misdaad, een moord. Iemand koos er bewust voor om Bart van het leven te beroven. Dat is hallucinant
Philippe Migom zei dat de dood van zijn zoon hem volledig gekraakt heeft. “Je moet weten dat Bart het tweede kind van Debora en mij is dat we moesten begraven. Wat er met hem gebeurd is, heeft mijn persoonlijkheid helemaal gekraakt. Sindsdien heb ik nog problemen om mijn gedachten te ordenen, me te concentreren. Als ik terugdenk aan die periode, blokkeer ik. Ik heb mijn best gedaan om de laatste jaren mijn verantwoordelijkheid te nemen als vader, ook als officier bij Defensie, maar ik merkte dat ik in alles veel veel trager was geworden. Als ik zaken moest analyseren, ging het gewoon niet meer”, zei de man, die inmiddels met pensioen is.
“Als ouder je kinderen loslaten in een gewone situatie, dat is al een heel proces”, zei Debora Huyghe. “Maar je kind verliezen op zo’n brutale en gewelddadige manier, dat is verpletterend. Het is niet alleen een verlies, ook nog een misdaad, een moord. Iemand koos er bewust voor om Bart van het leven te beroven. Dat is hallucinant.”
De vrouw getuigde over slapeloze nachten en extreme vermoeidheid in de weken en maanden nadien. Bovendien was er de last van het papierwerk voor de verzekeringen, “waarvoor je op dat moment geen energie hebt”.
Ze worstelde met gevoelens van onmacht, woede en stelde zich fundamentele geloofsvragen. “Je probeert antwoorden te vinden, maar na tijdje besef je dat je die nooit zal krijgen. Je moet ermee leren leven.”
Laatste boodschap tot de beschuldigden
Aan het einde van hun getuigenis richtten ze zich beide, afzonderlijk, tot de beschuldigden. Vader Philippe Migom draaide zich in de richting van de beschuldigden, maar werd teruggefloten door de voorzitster, omdat alle vragen proceduregewijs via haar moeten verlopen. De man zei dat het niet aan hem was om te bepalen wie schuldig is of niet, maar dat iedereen die er ook maar iets mee te maken heeft een verpletterende verantwoordelijkheid draagt. Hij zei ook dat hij woedend is als hij terugdenkt aan wat er met zijn zoon gebeurd is. “Ik vraag me dan af waarom? Waarom zo’n daad, schaamteloos? In naam van wie of wat? Wat was de zin?”
“Jullie hebben de voorbije jaren in jullie leven allerlei keuzes gemaakt”, zei de moeder aan het einde van haar getuigenis. “Die keuzes hebben jullie uiteindelijk hier gebracht, in deze zaal. Maar ook nu, op dit moment, staan jullie op een kruispunt, waarop jullie opnieuw een keuze kunnen maken. Je kan verdergaan zoals je tot nu toe bezig geweest bent. Of je kan ook je leven recht in de ogen kijken: welke keuzes heb je gemaakt, wat is je aandeel in de daden die jullie gesteld hebben, welk leed heb je berokkend. Dat vergt veel morele moed. Maar die keuze hebben jullie nu, jullie kunnen ervoor kiezen om die verantwoordelijkheid te nemen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier