Een ambulancier (25) van Hulpverleningszone 1 is 18 dagen werkonbekwaam door een zwaar geval van zinloos geweld tijdens een interventie in Oudenburg. De dader was onder invloed van een cocktail van alcohol en medicatie.
De feiten gebeurden donderdagavond in Oudenburg. Het was de vrouw van de agressor die de hulpdiensten had gebeld omdat haar man zich niet goed voelde. Hij had stevig zitten doordrinken met vrienden, terwijl hij al medicatie nam. De ambulance van Jabbeke werd uitgestuurd omdat die van Gistel al bezet was.
Vuisten
“Het leek geen dringend geval, maar we konden de man toch voorzichtig overtuigen om mee te gaan naar het ziekenhuis, voor de zekerheid en voor zijn eigen welzijn. We waren nog maar enkele minuten aan het rijden toen hij uit het niets recht stond uit de brancard en met de vuisten keihard uithaalde in mijn gezicht”, vertelt de ambulancier.
“Ik zat neer, vastgeklikt in mijn gordel en kon geen kant meer op. Hij dreigde mij nog meer slagen te geven. Zijn blik stond op oneindig en hij leek tot alles in staat. Mijn collega aan het stuur zag alles gebeuren maar was machteloos. Hij kon logischerwijs niet ingrijpen tijdens het rijden. Er waren bovendien net problemen met onze radioverbinding met de noodcentrale”, gaat de hulpverlener verder. “Denk je dat ik gek ben misschien? Ik zal je wel vinden”, riep de agressor. Even later kon de collega de ziekenwagen veilig parkeren langs de kant van de weg.
Onderhandelen
“Mijn enige bekommernis was zo snel mogelijk uit de ambulance raken. Maar dat gaat zo gemakkelijk niet, want de deuren zijn vergrendeld. Ik moest onderhandelen om toestemming te vragen, om mijn dienstgsm aan mijn collega te mogen geven. Uiteindelijk kreeg ik na veel vijven en zessen toestemming. Ik stond recht en kon op de deurknop drukken, waardoor de deuren openden. Ik rende zo hard ik kon”, aldus het slachtoffer. De politie was kort daarna aangekomen en arresteerde de uitzinnige man.
De ambulancier is minstens 18 dagen werkonbekwaam, door fysieke maar ook psychische klachten. “Wat zich donderdag afspeelde, is nog tientallen keren door mijn hoofd gegaan. Wat had ik kunnen doen om hem te kalmeren? Heb ik iets verkeerds gezegd? Was het mijn eigen schuld? Ik weet het niet. Ik kan niet bedenken dat ik één iets heb gezegd wat hem tegen de borst zou stoten. Het is lang niet de eerste keer dat wij moeten uitrukken voor mensen die boven hun theewater zijn”, gaat de ambulancier van Hulpverleningszone 1 verder.
Psychologische steun
“Ik ben vastberaden om hulpverlener te blijven, maar zal wellicht met een bang hartje de ziekenwagen instappen bij de eerstvolgende interventie. Ik heb al psychologische steun gekregen van mijn werkgever en zal dat wellicht de eerste werkdagen ook nog nodig hebben. Dat mensen hulpverleners aanvallen – wat steeds meer voorvalt – kan ik echt niet begrijpen. Wij zijn er nochtans enkel om te helpen. Ik hoop echt dat het parket hier zwaar aan tilt. Als er plots geen hulpverleners meer zijn uit schrik voor agressie, wat dan?”, besluit hij. (BB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
