Zo rood als een tomaat

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

‘Ze wordt zo rood als een tomaat!’ Om de een of andere reden vinden mensen het nodig om, wanneer iemand bloost, daar nog eens extra aandacht op te vestigen. Ik ben een blozer en neem het van mij aan: bijkomende stipulaties mag je in de toekomst gerust achterwege laten. Je doet er de verkleurde persoon in kwestie geen enkel plezier mee.

We kennen elkaar nu al een tijdje, beste lezer, dus je weet intussen wel dat ik een extreem verlegen kind was. Ik durfde mensen nauwelijks aan te kijken, fluisterde meer dan dat ik sprak en meed doorgaans elk sociaal contact dat niet binnen de verwachte context plaatsvond. Wanneer er bijvoorbeeld een klasgenootje de bakkerij binnenstapte waar ik ook stond aan te schuiven, deed ik alsof ik die persoon niet zag. Een erg ambitieuze onderneming, wetende dat het etablissement de grootte van een opengevouwen zakdoek had. Ik bloosde voortdurend omdat ik zo verlegen was en op den duur werd ik nog verlegener door al dat blozen.

Als je een blozer bent, dan verraadt je lichaam je keer op keer

Blozen is geen aangename gewaarwording. Niet alleen omdat er altijd wel een paar eikels zijn die het nodig vinden om je erop te wijzen dat je rood aanloopt. Het gaat volgens mij vooral om het feit dat je emoties zichtbaar worden voor iedereen. Emoties zoals vernedering, schaamte, woede en verliefdheid. Doorgaans toch zaken die we liever wat verborgen houden voor de rest van de wereld. Maar wanneer je een blozer bent, dan verraadt je lichaam je keer op keer.

Sta je naast de jongen op wie je een crush hebt maar die je niet durft aan te spreken, geen paniek, je bloedrode kop lost die situatie wel even voor je op. Voel je je vernederd wanneer iemand een rotopmerking maakt die jou persoonlijk raakt maar je wil er de aandacht absoluut niet op vestigen? Jammer dan, want je kan evengoed licht geven in de duisternis. Ik had ooit een leraar die er een pervers genoegen in schepte om zijn (piepjonge) leerlingen te vernederen voor de hele klas door hen te wijzen op hun rode hoofd. Eerst kreeg je een uitbrander omdat je bijvoorbeeld je cursus niet meehad. Wanneer je vervolgens begon te blozen, verscheen er een valse grijns op zijn tronie en zei hij tegen de rest van de klas: “Kijk eens achter jullie. Stephanie wordt heel rood. Kan ze nog roder, denken jullie? Ik denk het wel, hé…” En toen wachtte hij tot ik zo ongeveer paars zag. Pedagogisch gezien niet onmiddellijk de meest verantwoorde methode en door de band genomen simpelweg psychopathisch. Dus wees geen psychopaat, lieve lezer en laat een blozer gewoon rood aanlopen. Wit is immers zo 2019.