Vogelweekend

Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Stephanie Coorevits (38), auteur, psychologe en televisiemaakster.

Lieve lezer, op het moment dat je dit stukje leest, verblijf ik met mijn lievelingsmensen (mijn siblings) in het zeer zonnige Valencia. Ik wil je niet jaloers maken maar het is hier een aangename 28graden en als ik me niet vergis is dat een kleine 22graden meer dan bij jou. Het weekend met mijn zussen en broer is een jaarlijks terugkerend evenement dat wij ‘Vogelweekend’ hebben gedoopt. En het verhaal daarachter, gaat als volgt:

Een paar jaar geleden, toen mijn zus te gast was in de onovertroffen Columbus met Wim Lybaert, kreeg ze van de man (een notoire vogelaar) de tip om eens aan Lac du Der de trek van de kraanvogels te aanschouwen. Omdat een prachtige ervaring alleen maar mooier wordt wanneer je ze kan delen met anderen, vroeg ze ons om mee te gaan. Dat zagen we zitten. En oké, het feit dat Lac du Der in de champagnestreek is gelegen, had daar iets mee te maken. Nu weet ik niet hoe het met jou zit, lieve lezer, maar ik was niet echt bekend met de kunst van het vogelen (pun intended). Blijkt dus dat echte vogelaars die sport heel serieus nemen.

“In onze fake bontjassen stonden we vrolijk wat te kwetteren in afwachting van al die natuurpracht”

Op een heel koude dag in november stonden wij om 5 uur ‘s morgens aan de rand van een meer, in onze fake bontjassen, iPhone bij de hand, vrolijk wat te kwetteren in afwachting van al die natuurpracht. Iets wat niet per se geapprecieerd werd door de vijftig diehard vogelaars die zich eveneens rond het meer hadden verzameld. Ik zeg ‘diehard’, want het hele gebeuren had in mijn ogen meer gemeen met een geheime legermissie dan met een natuurtripje. Elke vogelaar was van top tot teen gehuld in camouflagekledij, had een reusachtige camera en dito telelens bij en een professioneel uitziende verrekijker. Waarom, wist ik niet precies, want volgens Wim zouden er die ochtend honderdduizend kraanvogels zuidwaarts vertrekken. Een aantal dat volgens mij ook met het blote oog niet te ontkennen viel. Maar dat was dus verkeerd gedacht. Bleek dat die hele troep de ochtend ervoor al zijn biezen had gepakt en wat overbleef waren een handvol sukkelaars die de memo hadden gemist. Annelien wilde de hoop echter niet opgeven en ging in de buurt wat rondrijden in de hoop nog iets te kunnen zien. Met als resultaat dat we haar drie uur later in een veld terugvonden waar ze één zeer angstige kraanvogel aan het achtervolgen was, onderwijl klapwiekende bewegingen makend met haar armen. En ja, daar bestaat beeldmateriaal van.

Maar goed. Tijdens dat weekend spraken we af dat we elk jaar, ongeacht wat er in ons leven zou gebeuren, met wie we samen waren en hoeveel kinderen we ook ten laste hadden, met z’n viertjes een tripje zouden plannen. Wat ons hier brengt, in het zonnige Valencia. Toegegeven, qua vogelen valt het wat tegen maar de tapas, de wijn en de 28 graden maken dat wat mij betreft ruimschoots goed.