Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Ik zou het voor alle zekerheid eens moeten checken bij een geneticus, maar ik vermoed dat bepaalde kenmerken, typisch voor een familie, soms extreme vormen kunnen aannemen bij één individu van die familie. Zoals je intussen wel weet zijn wij, Coorevitsen, nogal levensgenieters. We houden van lekker eten en een dito drankje daarbij. Logisch dus dat ook de kindjes van mijn zussen enthousiast reageren wanneer hen voedsel wordt aangeboden. Mijn jongste neefje echter, de onvolprezen César, spant de kroon. Laatst stuurde mijn zus in de WhatsAppgroep volgende conversatie tussen haar en haar kroost:
Colette (haar dochter) daarnet: ‘Mama ik moet je iets vertellen’, dan fluisterend: ‘Je bent de liefste mama ooit!‘ Waarop die kerel (César dus): ‘Ikke ook iets zegge oor’, waarop luid ‘fluisterend’: ‘PECULOOSPASTA!’
Ik kwam niet meer bij. ‘Die kerel’ wordt door ons allen heel liefkozend ook wel ‘dikken’ genoemd. Het is het schattigste jongetje dat je ooit gezien hebt en hij is ‘bezeten van eten’ . Zélfs naar onze normen.
Nooit reageerde een kind enthousiaster op iets als die kerel op een pot smeerpasta
Zijn laatste obsessie betreft speculoospasta en klaarblijkelijk staat zijn liefde daarvoor op dezelfde hoogte als die voor de vrouw die hem het leven schonk. Afgelopen zondag was het Colettes verjaardagsfeestje en ik vond het wel grappig om voor haar broertje een pot speculoospasta mee te nemen. Nooit reageerde een kind enthousiaster op iets als die kerel op een pot smeerpasta. De aanblik benam hem letterlijk de adem. Zijn vingertje ging trillend naar de pot, hij griste het ding uit mijn handen en stak het klemvast onder zijn okseltje, onderwijl het deksel liefkozend. Speelgoed werd genegeerd, andere kindjes liet hij links liggen en het enige woord dat hij de volgende twintig minuten liet horen was je raadt het ongetwijfeld PECULOOSPASTA!
Toen de andere kindjes hem meenamen naar het springkasteel om wat te gaan spelen, bleek dat geen sinecure, want de pot eetbaar goud kon onder geen beding losgelaten worden. Ik zweer je dat een puppy minder aandacht had gekregen. Het nirwana werd uiteindelijk bereikt toen hij op het einde van de dag een sandwich met speculoospasta kreeg. Ik kan alleen maar vermoeden dat hij die opat, want het ding verdween sneller dan met menselijk oog gedetecteerd kan worden. Ik was als tante, én het zevenjarige meisje dat ooit acht chikongs in espe opat nooit trotser op een familielid.
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier