Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Dat West-Vlamingen bourgondiërs zijn, is geweten. We houden van eten en drinken en doen dat even graag buitenshuis als aan de eigen keukentafel.
Nu ging ik er altijd van uit dat het restaurantgedrag van mijn mede-provinciegenoten gelijkaardig zou zijn aan dat van mijn familieleden. Als ik met hen ga eten, gaat dat als volgt: we bestellen alles op de kaart en eens het op tafel komt, steken we dat binnen alsof we al een jaar geen vast voedsel meer tot ons hebben genomen. Daarna betalen we de rekening plus fooi en gaan we naar huis.
Maar daar ging ik dus verkeerdelijk van uit. Sinds een paar maanden klus ik wat bij in een restaurant en ik verbaas me nogal over het gedrag van de klanten. Ten eerste is er het verschil tussen mannen en vrouwen. Wanneer een man en een vrouw gaan eten, verloopt de avond grotendeels zoals ik daarnet beschreef. Wanneer een groep vrouwen gaat eten echter, verloopt de avond net iets anders. Heb je al eens geprobeerd om iets te vragen aan een groep van tien vrouwen die allemaal door elkaar aan het praten zijn? Neen? Wel, ik denk dat een foto nemen van een zwart gat vlotter verloopt.
Ik ging er altijd van uit dat het restaurantgedrag van mijn mede-provinciegenoten gelijkaardig zou zijn aan dat van mijn familieleden
Vervolgens komt het helse karwei van eten opnemen. Wij, vrouwtjes, veranderen al eens graag iets wat op de kaart staat. Dus in een groep van tien ziet die bestelling er al snel zo uit: ‘Oké, dus 1x de wok scampi zonder noedels maar met extra groenten, 1x de spaghetti Parazaar zonder kaas maar met sobanoedels, 1x de asperges zonder de zalm maar met avocado, 1x…’ You get the picture.
Na een uur of vier gezellig tafelen/praten kan er afgeruimd worden waarna het gezelschap nog wat voort kan keuvelen. Een uurtje later wordt de kaart nog eens gevraagd voor een ‘moelleux met zes lepels, drie munttheetjes en drie cola zero’s’. Rond middernacht kan er afgerekend worden maar dan ben je nog wel voor een halfuurtje zoet, want dan moet de rekening eerlijk verdeeld worden. De ene is zwanger dus drinkt geen alcohol, de andere heeft geen dessert genomen en nog een andere at geen proteïnen. Omdat eerlijk eerlijk is, wordt er op het laatste ‘rostje’ na geteld en gerekend waardoor de fooi er vaker wel dan niet bij inschiet.
Ik wil zeker niet zuur of verbitterd klinken en ik ben en zal altijd team vrouw blijven maar heel misschien kunnen we op restaurantvlak nog iets leren van de mannen?
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier