Stephanie: “Niet preuts, wel terughoudend als het gaat over naaktheid ten aanzien van onbekenden”

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Ik zou nooit zo ver gaan om te durven te stellen dat West-Vlamingen preuts zijn. Preutsheid klinkt zo tuttig. Zo braaf. En dat zijn wij natuurlijk niet. Wel zijn we misschien wat terughoudend als het gaat over naaktheid ten aanzien van onbekenden. En daar is niks mis mee. Integendeel, publieke naaktheid was de laatste keer dat ik het checkte aan de strafbare kant. Natuurlijk niet altijd.

In een sauna is het gangbaar om in uwen puren rond te lopen tussen onbekenden. En dat is dan misschien wel iets wat wij, West-Vlamingen, minder snel geneigd zijn om te doen. Hoewel er ten huize Coorevits niet al te nuffig werd gedaan over seks etc., moet ik zeggen dat wij nu niet bepaald hardcore nudisten waren.

Dikke duim als jij iemand bent die heel erg comfortabel is met je eigen lichaam maar ik heb dat dus minder

Ik herinner me nog levendig de eerste keer dat mijn zussen en ik naar een hamam gingen. We waren op reis in Marrakesh en het leek ons wel tof om wat te gaan badderen. Wij dus met zijn drietjes braaf in onze bikini binnen alwaar we plat geslagen werden door een tsunami aan blote konten, buiken en borsten. Die Marokkaanse vrouwtjes mogen zich dan wel graag bedekken op straat, in de hamam is daar weinig van te merken. Tijdens de scrub/massage namen we plaats op drie naast elkaar staande tafels. De masseuses van dienst wierpen één blik op onze bikinietjes, lachten eens honend en trokken de stofjes met één geoefende ruk van onze lichamen. Ik ben me nog nooit zo bewust geweest van mijn eigen naaktheid als daar op die tafel en erg ontspannend was het allemaal niet.

Dikke duim als jij iemand bent die heel erg comfortabel is met je eigen lichaam maar ik heb dat dus minder. Daarom was gisteren eerder grensverleggend voor mij. De REO Veiling vroeg me om het gezicht te zijn van de nieuwe aardbeiencampagne. Plan was om het iconische beeld uit de film American Beauty na te maken maar dan met aardbeien in plaats van rozen. Dat hield in dat ik gedurende 45 minuten in een huidkleurige string op een tapijt moest gaan liggen en bedekt werd met 97 kilo aardbeien terwijl er een heel team op stond te kijken. Het resultaat mag er zijn maar om nu te zeggen dat je mij deze zomer in Bredene kan vinden, zou wellicht een brug te ver zijn.