Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Doordat ik samen ben met iemand die een tikje (ok, tik) jonger is, heb ik het genoegen opnieuw die fase mee te maken waarin je integrale vriendenkring tegelijk zwanger wordt en baby’s de wereld in worden geschoten als ware het maïs in een popcornpan. Dat is natuurlijk fantastisch nieuws want elke week is de wereld een nieuw wondertje rijker. Volgens de ouders in kwestie lijkt dat tenminste een gegeven en wie ben ik om hen tegen te spreken? Potentiële Stephen Hawkingetjes moeten gevierd worden en dat gebeurt heel vaak onder de vorm van een babyborrel.
Babyborrels zijn sociale evenementen die bij voorkeur op een zondagmiddag plaatsvinden. Voor de vorm wordt er bij aanvang koffie en taart geserveerd, maar in werkelijkheid is zo’n borrel een groot daydrinking evenement (‘noenepullinge’ in het West-Vlaams). Het wondertje du jour wordt uitgestald in zijn/haar maxicosi en elke genodigde port na het afgeven van het cadeautje eens in zijn/haar wangetje zich onderwijl uitputtend in lof en bewondering.
Alles bij elkaar genomen heb ik niets dan respect voor ouders die de kracht vinden om een babyborrel te organiseren
Vorig weekend was ik nog eens op zo’n babyfeestje en ik hoorde de volwassenen rondom mij zuchtend verlangen naar de tijd dat zij nog zo klein waren en heelder dagen knus in een warm nestje mochten liggen. ‘Toch spittig dawe da ton nie beseffn é’.
‘Meen je dat nu?’, denk ik dan. Jij vindt het jammer dat je je niet meer levendig herinnert dat een hele meute reuzen urenlang voor je gezicht kwam hangen, in je billen neep met hun zweterige kolenschoppen en natte zoenen drukte op je wangen terwijl je haast flauw viel van de alcoholwalm die uit hun monden kwam? En dat allemaal terwijl je vastgegespt zat in een stoeltje zonder enige mogelijkheid op ontsnappen? Ik beschouw het als een absolute zegen dat mijn hersenen nog niet voldoende ontwikkeld waren om die marteling ten volle te beseffen.
En nu ik toch bezig ben, ik heb het vermoeden dat de verse ouders zo’n gebeuren ook niet 100% de max vinden. Die mensen zijn zo moe dat ze nauwelijks nog kunnen denken, laat staan dat ze zin hebben om een kleine honderd van hun dichtste vrienden en kennissen te entertainen. Neen, alles bij elkaar genomen heb ik niets dan respect voor ouders die de kracht vinden om zoiets te organiseren. En ben ik vooral dankbaar dat ik op het eerste feestje was van die man/vrouw die binnen dertig jaar de genezing voor kanker zal uitvinden.
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier