Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Ik wil graag iets kwijt over de maand januari: ik ben geen fan. Ik besef dat het zeer on-West-Vlaams zou zijn om te klagen dus laten we dit, eerder dan een klaagzang, een anti-lofzang noemen.
Als december Batman is, dan moet januari wel De Joker zijn. Het is de maand van boetedoening en zelfkastijding. Van fysieke, geestelijke en financiële ontbering. De maand waarin we ons jammerend over de weegschaal buigen en vol spijt het resultaat aanschouwen van de laatste paar weken (vr)eten.
De maand waarin ik met angst en beven mijn rekeninguittreksels bekijk en mezelf wijsmaak dat iemand mijn mastercard gestolen moet hebben en zich daarmee te buiten is gegaan in al mijn favoriete winkels. Eens ik de realiteit onder ogen durf te zien, verplicht ik mezelf om die kredietkaart in twee te knippen en probeer ik mijn vertier in andere regionen te zoeken zoals daar zijn: kerstlichtjes uit de boom rukken, dennennaalden met een pincetje uit het tapijt plukken, lange gesprekken voeren met mezelf over het voordeel van geestelijke versus materiële voldoening en sporten.
Januari is ook de maand waarin mensen van alle rangen en standen beslissen om dit jaar eindelijk een kathedraal van een lichaam op te bouwen.
Januari is namelijk ook de maand waarin mensen van alle rangen en standen beslissen om dit jaar eindelijk een kathedraal van een lichaam op te bouwen. We hijsen ons met z’n allen wat ongemakkelijk in verblindend witte sportschoenen en knisperend fluorescerende trainingspakken en slaan aan het joggen/fietsen/gewichtheffen, ervan overtuigd dat we door anderen genadeloos uitgelachen worden (wat meestal ook het geval is, want zie je, het enige wat je beter kan doen voelen wanneer je in schuim en zweet staat te ploeteren op die vervloekte loopband, is merken dat iemand anders naast je het nog erger te verduren heeft).
Troost je, over enkele weken is het weer allemaal achter de rug. Dan hebben we die vervloekte goede voornemens weer veilig in de kast opgeborgen, naast de kerstdecoratie, heffen we het glas op het motto ‘dik en gelukkig is te verkiezen boven dun en ongelukkig’ en is die onafgestempelde 20-beurtenkaart bij de fitness de enige nare herinnering aan die grijze en barre januari. Dus kop op, er is beterschap in zicht.
Gelukkig nieuwjaar!
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier