Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Ik had dit weekend nog eens een zussenavondje. Dat zijn met stip mijn favoriete avondjes om de simpele reden dat mijn zussen mijn favoriete mensen zijn. Op zulke bijeenkomsten wordt er altijd over van alles gepraat maar wat we vooral doen, is eten en drinken.
Ik weet dat West-Vlamingen bourgondiërs zijn maar mijn gezin moet haast wel de kroon spannen. Het is ondenkbaar dat wij samenkomen zonder dat er eten aan te pas komt en als ik zou kunnen kiezen, dan zou ik alleen maar aperitieven, zonder hoofdmaaltijd. Ik denk dat dat voortkomt uit mijn jeugd.
Op vrijdagavond aperitiefden we altijd samen. Dan kochten we ansjovisjes, krabsla, garnaaltjes en gerookte zalm. Eens thuis zette mama ons aan het werk: toastjes smeren, alles in mooie bordjes en schaaltjes mikken, cola koud zetten…
Nu we allemaal volwassen zijn, hebben we enig gevoel voor decorum ontwikkeld maar de liefde voor hetaperitievenis gebleven
De jaren zullen mijn herinneringen wel wat getekend hebben maar naar mijn gevoel waren we uren bezig met die hele onderneming. Tot papa thuiskwam, we het startsein kregen om aan te vallen en binnen de vijf minuten die hele salontafel leegroofden. Mijn vader had daar een uitdrukking voor: ‘Fox!! Attack! Woef!’ Ik weet nog altijd niet precies waar hij dat vandaan haalde, maar de boodschap was duidelijk: we waren een bende hongerige beesten zonder etiquette.
Nu we allemaal volwassen zijn, hebben we enig gevoel voor decorum ontwikkeld maar de liefde voor hetaperitievenis gebleven. Daarom gaan wij – de siblings deze zomer op ‘vogelweekend’ naar Italië, de bakermat van het meest briljante concept ooit door de mensheid bedacht: aperitivo.
Even ter verduidelijking: ‘Vogelweekend’ staat voor ‘vogels spotten’ en heeft niks maar dan ook niks te maken met incestueuze activiteiten whatsoever. Wij zijn namelijk gaan ‘vogelen’ nadat mijn zus van Wim Lybaert op zijn bus de liefde voor fauna en flora meekreeg. Toen kwam het idee om elk halfjaar een weekendje onder ons weg te gaan. En hoewel ik het werkelijk zá-lig vond om om vier uur ‘s morgens aan een ijskoud meer te kijken naar een handvol vogels, vind ik aperitieven misschien nog wel een heel klein beetje leuker. Dus wordt het Toscane.
Sorry hoor, Wim, maar als we daar leuke vogels tegenkomen, dan sturen we je wel een berichtje.
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier