Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
December is feestmaand. Dat is geweten. De ene blijde gebeurtenis volgt de andere in sneltempo op: sinterklaas, mijn verjaardag, kerstavond, kerstdag, oudjaar, Nieuwjaar. Het is te zeggen, dat zou het op papier toch moeten zijn. Want mijn verjaardag schijnt me alsmaar minder een reden om te vieren toe nu mijn lief te pas en te onpas uitroept dat DE VEERTIG NU WEL NIET VER WEG MEER IS! Waarop ik hem toebijt dat hij maar beter uit de pampers kan zijn voor ik er weer in zit. Je leest het, de liefde viert hoogtij ten huize Van Wetteren-Coorevits!
Ook de memo dat kerst het feest van de vrede is, lijkt mijn familie elk jaar weer te missen. Dat heeft, denk ik, te maken met het feit dat ze aan mijn mama’s kant een tikje overgevoelig kunnen reageren op dingen (geen West-Vlamingen, dat spreekt voor zich…). En met dingen bedoel ik álles. Opmerkingen over de kamertemperatuur in de feestruimte kunnen aanleiding geven tot een tijdelijke verbanning van het familielid die de kwetsende opmerking maakte. Een nieuw liefje dat vergeten wordt bij het ‘naampjes trekken’ doet de gemoederen zo verhitten dat de huidige organisator zich heeft teruggetrokken met volgend emotioneel WhatsAppje: ‘Ik kan dit niet meer aan. Trekt allemaal uw plan dit jaar!‘
De hele kerstsfeer is voor ons eerder een bron van amusement dan van frustraties
Evolutionaire aanpassingen hebben ervoor gezorgd dat wij, de kleinkinderen, iets stabieler zijn qua emotieregulatie en de hele kerstsfeer is voor ons eerder een bron van amusement dan van frustraties. Wanneer mijn lief hardnekkig met ‘Jasper’ wordt aangesproken in plaats van met ‘Sander’ zal ik niet snel reageren met een bladzijdenlange aanklacht getiteld: ‘Waarom ik in deze familie niet serieus word genomen’, maar eerder met een droog: ‘Jasper, Sander, hij zal wel naar de twee luisteren.’
Begrijp me niet verkeerd, mijn familieleden houden erg veel van elkaar. Het relativeringsvermogen is bij momenten alleen wat ver te zoeken. Vandaar dat wij, de kleinkinderen, vanaf volgend jaar als organiserend comité fungeren. Op de planning: een culinaire middag met een inleidende sportieve activiteit. Bij navraag kwam ‘worstelen’ als favoriet uit de bus.
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier