Stephanie

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Van alle provincies heeft West-Vlaanderen de oudste populatie. Ongetwijfeld zullen landgenoten uit het centrum van het land dat wel weer een reden vinden om zich honend over ons uit te laten, maar ik – positief als altijd denk dat we de oorzaak kunnen vinden in onze gezonde lucht, ons sterk gestel en/of onze nuchtere manier van in het leven staan. Ik hoop zelf ook heel oud te mogen worden in mijn provincie. Gewoon nu nog niet direct.

Want het ding is, de laatste tijd ben ik me heel erg bewust van mijn leeftijd. Misschien komt het doordat ik nog niet zo lang geleden weer een jaartje ouder geworden ben en ik maar niet kan wennen aan dat nieuwe getal (34!). Mogelijk heeft het te maken met het feit dat ik op die gezegende leeftijd al een scheiding achter de rug heb en dat zoiets geen wonderen doet voor het subjectieve gevoel van jeugdigheid. Het kan ook liggen aan mijn nieuwe vriendje, dat zes jaar en drie maanden jonger is dan ik (dus geen zeven jaar!). Of het is die typische vrouwelijke biologische klok die ik nu onderhand zou moeten horen tikken.

Ik besef dat het een enorme tijdsverspilling is om me zorgen te maken over het vorderen van de jaren, maar toch: ik heb het er wat moeilijk mee.

In elk geval: ik heb het er wat moeilijk mee. En ja hoor, ik besef dat het een enorme verspilling van tijd is om me zorgen te maken over het vorderen van die jaren. Ik weet wel dat je daar niets aan kan doen. Het gaat me meer om de snelheid waarmee het allemaal gebeurt. Ik moet de laatste tijd heel vaak denken aan mijn grootmoeder. Toen ik kind was en het leven niet snel genoeg kon gaan, zei ze: ‘Wacht maar, hoe ouder je wordt, hoe sneller het gaat maar tegen dan zal je juist willen dat het trager gaat’ (maar dan in het West-Vlaams). En ik moest lachen, want dat doe je, als kind, je lacht met het advies van ‘de ouden van dagen’. Jij weet wel beter, jij gaat voor altijd leven. Maar natuurlijk kreeg ze gelijk.

Hoelang een schooljaar toen ook leek te duren, zo snel gaan diezelfde 365 dagen twintig jaar later voorbij. Ik verlang nog even hard naar de zomer als toen maar nu zou ik nooit meer op de fastforwardtoets willen drukken. Integendeel, een pauzeknop zo af en toe zou wel heel welkom zijn.