Smoorverliefd

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Je zal het misschien ook gemerkt hebben maar sinds maart dit jaar is het nieuws nogal aan de eenzijdige kant. Ik mis soms wat extra input, dus luister ik tijdens mijn coronawandelingen graag naar een podcast. Luisteren naar iemand met een mooie stem die iets vertelt, heeft een heel rustgevend effect op mij. Misschien omdat het me doet denken aan De Draaimolen, mijn favoriete programma van toen Eén nog gewoon de BRT heette. Het concept was zowel briljant als eenvoudig en bestond eruit dat Nolle Versyp aan een molen met boeken draaide, er eentje uitkoos en dat boek dan voorlas. Tijdens het beluisteren van mijn podcasts hoorde ik al verschillende verhalen die me raakten door hun eenvoud, warmte of gewoon omdat ze zo mooi zijn. En ik dacht dat ik die misschien, Draaimolen-gewijs, hier met jou kon delen? Ja? Oké dan.

Mijn favoriet tot nu toe was het verhaal van de zwaan met liefdesverdriet die een nieuwe liefde vond. Je weet het of je weet het niet maar zwanen zijn monogame dieren. Als ze een partner vinden, dan blijven ze samen voor de rest van hun leven. Nu was er eens een vrouwelijke zwaan waarvan de partner vier jaar geleden was overleden nadat hij tegen een gebouw was gevlogen. Ze rouwde jaren aan een stuk, weigerde het gezelschap op te zoeken van andere zwanen en bracht haar dagen door vliegend over de vijvers van haar grondgebied in de hoop haar partner terug te vinden. In het eerste jaar na zijn dood legde ze zelfs eieren (die onbevrucht bleven) en telkens een nieuwe potentiële minnaar zich aanbood om de Baby Daddy van haar potentiële baby’s te worden, wimpelde ze hem af.

Telkens een nieuwe potentiële minnaar zich aanbood wimpelde ze hem af

Enkele maanden geleden besloot de vrouwtjeszwaan haar habitat te verlaten en rond te zwerven. Ze raakte tijdens die omzwervingen gewond aan haar vleugel en landde op het dak van een huis. De mensen in dat huis bleken dierenliefhebbers te zijn en brachten haar naar een asiel voor gewonde dieren waar op dat moment net een andere gewonde zwaan verbleef. Een mannetje. Je raadt het al: de twee werden verliefd en zijn sindsdien onafscheidelijk. Beide zwanen werden naar de vijvers van haar voormalige habitat teruggebracht en zullen daar hopelijk nog lang en gelukkig leven. Als hij tenminste het verstand heeft om zich niet tegen een appartementsblok te gooien. En dan zeggen ze dat vrouwen geen richtingsgevoel hebben…