Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Stephanie Coorevits (38), auteur, psychologe en televisiemaakster.
Nu zondag vieren we met zijn allen Pasen en of je dat nu doet vanop de latten in de sneeuw, een zonnig, Spaans strand of in een uitgeregende Belgische tuin; ik hoop in elk geval dat er veel chocolade aan te pas komt. Wat chocolade-eieren precies te maken hebben met de kruisiging van een iets te enthousiaste godsdienstfanaat 2.000 jaar geleden, is me niet meer helemaal duidelijk maar ik weet wél dat ik zondag zal kijken naar vier (licht) hysterische kindjes die geloven dat een paashaas verantwoordelijk is voor die lekkernijen.
Mijn zussen en ik waren vroeger zelf meer van de klokken uit Rome. Ik wist toen wel niet waar Rome exact lag maar volgens Bart Kaëll waren er duizend terrassen, scheen de zon altijd en herbergde de stad dus ook een ‘eeuwige chocoladebron’. Redenen genoeg voor mijn hoofd om van de stad een magische plek te maken. Al moet ik er misschien ook wel bij vertellen dat mijn zussen en ik niet zo heel veel nodig hadden om ons iets wijs te maken. Noem het een combo van aangeboren naïviteit, een overdosis Disney en twee ouders die het ronduit hilarisch vonden om hun drie dochters de wildste zaken te laten geloven.
“Maniakaal houden we de buienradar in de gaten, hopend op vijf minuten droogte”
Vanaf september was er Sint-Maarten als drukkingsmiddel om ons op tijd naar bed te krijgen. En halfweg februari werd de goedheilig man ingewisseld voor de paasklokken. Vliegende, magische klokken die chocolade strooien, puur voor de fun en die dus, volgens mijn ouders, ook alziend waren. Die klokken met ogen wisten met andere woorden wanneer ik weigerde om te gaan slapen en bepaalden op basis daarvan hoeveel chocolade ze precies moesten strooien in die ene tuin in de Neerhofstraat in Wevelgem. Bij nader inzien kan ‘naïviteit’ misschien beter vervangen worden door ‘cognitief beperkt’.
Maar goed, nog altijd liever cognitief beperkt dan cynisch en gestresseerd. Want dat is hoe mijn zussen en ik ons nu voelen, een kleine dertig jaar later. Nu we de dag voor Pasen als een gek alle pralinewinkels afschuimen in de hoop nog voldoende overgebleven paaseieren te kunnen verzamelen om vier kindjes tevreden te stellen. We de dag zelf maniakaal de buienradar in de gaten houden, hopend op vijf minuten droogte zodat een van ons de eieren kan gaan verstoppen terwijl de andere twee een soort van ingewikkelde improvisatiedans uitvoeren om die vier kindjes voldoende af te leiden. Om uiteindelijk achter die kindjes te hollen en ‘stilletjes’ mee te tellen, telkens er een eitje wordt gevonden in de hoop dat we later geen gesmolten ei terugvinden in de wildebloemenweide.
Neen, dan toch liever vliegende, pedagogisch onderlegde klokken uit Rome.
Stephanie en Siel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier