Saartje Vandendriessche: “Ik wil niet meer hard zijn voor mezelf”

Als kind wilde Saartje Vandendriessche trefbal spelen en avonturenparcours uitstippelen in plaats van met de poppen van haar vriendinnen te gaan wandelen. Ze groeide dan ook niet geheel onverwacht uit tot een vrouw voor wie geen uitdaging te veel was, al zeker niet met een camera op haar hielen. Tot ze moe werd. En na een jarenlange persoonlijke zoektocht tot het inzicht kwam dat fysieke gezondheid niet zonder mentaal evenwicht kan. Ze vond haar levenslust terug, én de vrouw in zichzelf.

Onze fotograaf kan Saartje Vandendriessche nauwelijks bijhouden. Zij poseert in sneltreinvaart, hij kan niet snel genoeg afdrukken. Waarna ze zich tegenover mij aan een terrastafeltje gooit, rommelmarkt op de achtergrond. Iets voor haar, een rommelmarktje meepikken op een zonnige zondagnamiddag? Neen, geen tijd voor. Veel te gezapig voor haar, vermoed ik eerder. Haar felle blik straalt shoot!. Mocht ik er nog aan twijfelen: tegenover mij zit een bom energie. Energie die ze sinds een paar jaar voor zichzelf terug heeft gevonden, en nu met anderen wil delen. Je kan met Saartje op boostcamp, met haar fietsen of fitnessen, je kan een van haar keynotes bijwonen of haar jongste boek Nooit meer moe lezen. En aan al dat delen van energie, en haar inzichten daarover, heeft zij vandaag dus meer dan haar handen vol.

Ik heb in mijn leven jammer genoeg veel tijd verloren aan foute relaties

Waar gaat het dan zo fout met onze energie, Saartje?

“Het ziet er op dat vlak echt niet goed uit in onze westerse maatschappij. Net als velen, voelde ook ik me een tiental jaar terug voortdurend moe. Ik sliep goed en tóch voelde ik me moe overdag. Van dokters hoorde ik steevast dat ik zo gezond als een jong veulen was. Waar die vermoeidheid vandaan kwam, kon niemand me uitleggen. Maar ik vind het leven te mooi en te kort om me daar zomaar bij neer te leggen. Dus ging ik zelf op zoek. Ik werkte aanvankelijk vooral op mijn voeding, beweging en slaap – de basis van een gezond leven – maar ondervond dat wat zich in mijn hoofd afspeelt minstens een even belangrijke rol speelt. Negatieve gedachten, gepieker, zorgen, de druk van de dagelijkse ratrace… Daar verliezen we heel veel energie aan.”

“Een nog grotendeels onontgonnen terrein, zeker in het Westen, maar waar ik me sindsdien graag in vastbijt: hoe kunnen we ons energetisch potentieel maximaliseren? Er wordt al veel geschreven en verteld over gezond eten en bewegen, maar op mentaal vlak staan we nog maar aan het begin.”

Een boek vol inzichten en tips lezen: sommigen worden alleen daarvan al moe.

“Ik ga ervan uit dat mensen uit het boek halen wat hen interesseert. De meesten weten al hoe gezond te eten of te bewegen. Ik zet dat allemaal nog eens op een rij en wil mensen dan vooral motiveren om dat ook echt toe te passen. Dat was mijn drijfveer om het boek te schrijven. En het ligt mij ook: anderen aanzetten om écht gezonder te gaan leven en niet alleen aan damage control te doen.”

Kun jij je met al die kennis op zak nog wel eens wentelen in een schaamteloze baaldag?

“Daar doen vrienden wel eens lacherig over, ja. Maar er is ook niets mis met een mindere dag af en toe. Het is dat constante gevoel van vermoeidheid dat je futloos maakt en waardoor je nergens meer zin in hebt, dat nefast is. Ik drink ook graag een glas wijn, zondigen mag. Maar je straft me ook niet met een gezond slaatje. We moeten die balans terugvinden: ons opnieuw leren voeden in plaats van vullen.”

Wat heeft je zoektocht van de voorbije jaren je geleerd over jezelf?

“Op het vlak van voeding: dat ik verkeerd bezig was. Voeding is iets persoonlijks en iedereen moet uitzoeken wat voor hem of haar het best werkt. Aardappelen schrappen en vlees verminderen bleek voor mij in elk geval al een grote stap in de goeie richting te zijn. Wat beweging betreft ontdekte ik de voordelen van krachttraining. Daar maakte ik kennis mee tijdens de opnames van Op de man af, en ik ben het blijven doen omdat het me opnieuw pakken energie geeft.”

“De jongste jaren hebben ook technieken zoals de pranayama-ademhaling of intermittent living me veel bijgebracht, en verdiep ik me graag verder in alternatieve therapieën.”

“En last but not least heb ik geleerd dat ik in mijn leven jammer genoeg veel tijd heb verloren aan foute relaties. Ik had niet door dat je ook op dat vlak aan energiehuishouding moet doen, en mensen die te veel van jouw energie kosten, beter mijdt.”

Je wilde te graag gezien worden?

“Toch niet, want ik ben geen pleaser. Maar ik koos steevast mannen die zelf worstelden met mentale issues, jaloezie, narcisme… en net daardoor ook mijn energie opslorpten. Dat heeft er bij mij stevig in gehakt. Maar ik heb er hard aan gewerkt, het gaat veel beter nu.”

Het vraagt moed om dat voor jezelf te willen of kunnen toegeven.

“Ja, en het heeft dan ook een hele tijd geduurd voor het echt tot me doordrong. Ik kan wel stellen dat daar voor mij het grootste probleem zat.”

Geen mannen meer voor jou voorlopig?

“Nee, dat nu ook weer niet. (lacht) Het betekent dat ik nu beter weet wat ik wil en verwacht van een relatie.”

Even terug naar de manieren waarop ook ik meer energie kan nastreven. Ik volg je graag in yoga en bosbaden, maar vasten en koudetrainingen lijken me ronduit extreem.

“En toch zijn ze dat níét. Het probleem is dat wij in het Westen constant in comfort leven. We zijn verwend, en daardoor lui geworden. We hebben nooit koud, want elke leefruimte wordt verwarmd, en als het te warm wordt, zetten we de airco aan. We hebben nooit honger, want de koelkast zit vol. We zitten veel, onze hartslag gaat nog zelden omhoog. Ons lichaam wordt dus op geen enkele manier meer uitgedaagd en kan zichzelf niet meer sterker maken, integendeel.”

Wij zijn verwend en lui geworden, we weten niet wat honger of kou lijden betekenen

“Intermittent living kan op dat vlak helpen. Het houdt in dat je jezelf kortstondige prikkels toedient – koude, honger… – waardoor je lichaam op zoek gaat naar oplossingen en zichzelf sterkt tegen die prikkels. Twee dagen vasten is gemakkelijker dan je denkt.”

Echt?

“Ik doe het af en toe. Maar het volstaat al om soms eens te vasten en zo je spijsverteringsstelsel wat rust te gunnen. Je lichaam is je daar dankbaar voor.”

Zijn er voor jou grenzen aan dat soort uitdagingen?

“Ik zoek graag grenzen op, maar ik overdrijf niet. Een fysieke training mag pijn doen, anders heeft die niet veel zin. Er mag gerust wat zweet vloeien. Maar baken vooral voor jezelf die grenzen af. Want wat jij extreem vindt, is dat daarom niet voor mij. Twee dagen vasten vind ik allerminst extreem. Na een uitgebreid menu alsnog een taart naar binnen werken: dáár moet je volgens mij karakter voor hebben.” (lacht)

“Maar omdat ik vroeger wel vaker uitdagingen aanging voor onder meer tv-programma’s, krijg ik inderdaad nog regelmatig aanvragen: om zeven dagen door de woestijn te fietsen of uit een vliegtuig te springen. Ik heb dat vroeger wel gedaan, nu liever niet meer. Ik hoef me niet meer te bewijzen.”

“Door op zoek te gaan naar de lekken in mijn energetisch leven, ontdekte ik dat af en toe stilzitten om kennis te verzamelen en je erin te verdiepen ook van belang is. Ik lees veel, en graag.”

Het bekendste beeld van jou is dat van ‘de sterke vrouw’. In welk opzicht vind je dat ook van jezelf?

“Ik zie mezelf zeker niet zo. Al snap ik wel waar dat imago vandaan komt. Door de programma’s die ik deed, denken mensen dat ik een soort G. I. Jane ben, terwijl ik uiteraard ook hard moet trainen om een zwaardere prestatie neer te zetten. Ik ben niet als een soort sportbeest geboren, hé.”

“Bovendien stel ik me onafhankelijk op. Ik doe wat ik wil doen, laat me niet beperken. Alleen de zorg voor mijn dochter beschouw ik als een verantwoordelijkheid die ik moet opnemen, en dan ook graag opneem. En als je zo in het leven staat als vrouw, zien anderen je nog meer als ‘een sterke vrouw’. Maar er zijn zeker ook momenten waarop ik mezelf zwak vind.”

Zoals?

“Mijn hoofd laten hangen bij een tegenslag. Dan moet ik op zoek naar de motivator in mezelf: komaan Saar, je kunt het altijd zo goed zeggen, doe het nu ook maar eens zelf!.” (lacht)

“Daarom ook heb ik voor mezelf dit jaar een codewoord ingesteld: samen. Ik wil niets meer alleen doen. Ik pak een project aan samen met anderen, of ik doe het niet.”

En dat komt waardoor?

“Door te beseffen dat ik opnieuw energie heb geput uit teamwerk en menselijke connectie. Daar wil ik voortaan alles op inzetten. In alleen zijn en alleen werken heb ik geen zin meer.”

Er is ook de tweede helft van het begrip ‘sterke vrouw’: hoeveel of hoe weinig vrouw voel jij je?

“Dat heb ik vaak te horen gekregen tijdens mijn zoektocht: dat ik veel mannelijke energie heb, en mijn vrouwelijke kant te vaak wegduwde. Ik begreep niet waar ik die vrouwelijke energie in mezelf dan wel moest zoeken, tot ik het toeliet dat ook de zachtere, zorgende kant van mezelf naar boven kwam. Toen pas ondervond ik dat ik ook dat prettig vind en durf ik de meer ‘vrouwelijke’ aspecten als diepgang en connectie te omarmen. Ik wíl niet meer hard zijn.”

Intussen kijk je terug op 20 jaar televisie, van omroepster tot presentatrice en programmamaakster.

“Ik ben geëvolueerd in die jaren, en heb het gevoel dat er nog meer inzit. Op mijn laatste programma’s Op de man af enSaar in het bos ben ik trots, ik maakte ze zelf. En momenteel heb ik een talkshow op Pickx+, wat me goed bevalt. Ik vind het leuk om verschillende dingen te doen, om niet in een hokje geduwd te worden.”

Maar als ‘Saar in het bos’ minder goed ontvangen wordt, doet dat dan pijn?

“Het was een nieuw concept. Achteraf bekeken waren er punten die beter konden. Maar natuurlijk doet de kritiek me iets. Het was mijn idee en ik geloofde er sterk in, net omdat mensen vandaag toch begaan zijn met de natuur. Maar mijn verwachtingen lagen blijkbaar te hoog. Ik had gehoopt op een vervolg, maar dat komt er voorlopig niet.”

Op naar het volgende dan maar?

“Zeker!”