Pijn(tjes)

© Pixabay
© Pixabay
Stephanie Rogeau
Stephanie Rogeau Medewerker KW

De een vloog uit naar Antwerpen, de ander woont nog altijd in Kortrijk. De West-Vlaamse stad waar zowel Leen als Stephanie geboren werden. Beiden delen ze een liefde voor schrijven en het goede leven. Elk om beurt geven ze hier een inkijk in hun week. Deze week is dat Stephanie Coorevits (36), auteur, psychologe en televisiemaakster.

Laatst kwam mijn lief met een interessant weetje. Hij googelde wat het pijnlijkst is: een bevalling of een trap in de ballen. Behalve dat hij vermoedelijk veel tijd over heeft, vond ik het opvallend dat hij dit ‘onderzoek’ vond op een website getiteld gewoonvoorhem. nl. Het mag dan ook niemand verwonderen dat deze mannelijke journalisten op basis van een onderzoek uitgevoerd door mannelijke wetenschappers tot de conclusie kwamen dat een trap in de ballen ongeveer 180 keer pijnlijker is dan een bevalling.

Blijkbaar zou je pijn kunnen meten aan de hand van een maat ‘del’ genaamd en zou een bevalling zo’n 54 del opleveren terwijl een welgemikte trap in het kruis goed is voor 9.000 del. Ik maakte de kritische opmerking dat ik nog nooit van die maat gehoord had en heel dat onderzoek me als grote onzin overkwam, want 1. hoe kan je een subjectieve ervaring als pijn meten? en 2. hoe kan je vergelijken tussen twee soorten pijn die nooit binnen eenzelfde testgroep ervaren kunnen worden? Mijn bedenkingen werden echter volledig van tafel geveegd, want ‘de wetenschap zou het toch wel beter weten zeker?’.

Ik knikte begrijpend, draaide me om en bedacht of het te vroeg was om te vragen of hij liever een trap in zijn kruis zou krijgen

Fast forward naar een paar dagen later toen mijn lief me op de ochtend van valentijn wakker porde en me op dwingende toon liet weten dat ik naar de apotheker van wacht moest omdat hij buikgriep had en ik citeer het uit alle gaten kwam. Ik hoef je er niet bij te vertellen dat hij het niet over zijn liefde voor mij had. Ik haalde zijn medicijnen, voelde of hij koorts had, stopte hem onder een dekentje in de zetel en vroeg om het uur of hij nog iets nodig had. Wat water? Misschien wat soep? Zijn ballen eventueel? Maar niks mocht baten. De del-waarde van de betreffende buikgriep bleek zo hoog te zijn dat het haast niets anders dan kanker kon zijn. Een zeldzame vorm ongetwijfeld waarvan het hoofdsymptoom is dat je alleen maar op fluistertoon kan prevelen dat ‘overgeven echt het ergste in de wereld is’. Ik knikte begrijpend, draaide me om en bedacht of het te vroeg was om te vragen of hij liever een trap in zijn kruis zou krijgen.