Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Ik ben er de vrouw niet voor om in januari goede voornemens te maken. Laat staan dat ik me in februari vrijwillig onderwerp aan de drooglegging. Ik ben eerder van het principe: februari is echt al bijzonder shitty zoals het is, laat ons het niet nog erger maken door geen wijn meer te drinken.
Toen ik dat laatst verkondigde aan een vriendin vroeg ze me welke maand ik dan wel geschikt zou vinden om alcoholloos te ondergaan. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik dat een zeer moeilijke vraag vond. Maar dat is het punt niet van deze column. Het punt is dat ik wel degelijk de beslissing heb genomen om iets aan mijn gezondheid te doen.
Mijn lichaam is een tempel, een die dringend aan renovatie toe is
Ik heb mezelf namelijk een personal trainer aangeschaft. Niet omdat het er de tijd van het jaar voor is, wel omdat ik vorige week de trap af denderde en iets voelde trillen in mijn buik. Na een paar seconden diende ik vast te stellen dat de trilling zich niet ín mijn buik voordeed maar wel óp mijn buik. Die had namelijk de consistentie van een flan aangenomen. En dat is niet de gewenste consistentie voor je middenstuk. Dus ben ik sinds gisteren beginnen te sporten.
De trainer komt aan huis en dat is wel zo interessant, want dan moet ik niet met de fiets naar de gym (of is dat niet de juiste instelling van een atleet?). Ik had me de hele dag mentaal voorbereid op zijn komst. Dat wil zeggen dat ik de hele dag baalde bij het idee dat ik me ‘s avonds, na een lange dag vergaderen, poetsen, boodschappen doen en naar Brussel sjezen, nog een dik uur in het zweet moest werken terwijl ik liever gewoon languit in de zetel pasta met gesmolten kaas wilde eten (opnieuw, geen atletische gedachte). De training viel echter bijzonder goed mee. Voor het merendeel omdat de man me liet weten dat, na een jaar nauwelijks te sporten, mijn conditie nog altijd goed is en ik nu eenmaal een sucker ben voor complimentjes. Maar ook omdat ik me zo goed, sterk en gezond voelde achteraf. Ik had zelfs niet echt zin in pasta met gesmolten kaas. Spontaan dacht ik dingen als: mijn lichaam is een tempel, een tempel die ik moet koesteren en verzorgen. Tot ik vanmorgen opstond, mijn been niet eens kon opheffen en er een zeer ingewikkelde rolbeweging uitgevoerd diende te worden om mijn broek aan te krijgen. Ik denk dat mijn tempel dringend aan renovatie toe is.
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier