Papa’s kindje

Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Stephanie Coorevits (37), auteur, psychologe en televisiemaakster

Ze beweren weleens dat de persoonlijkheidstrekken van mensen meer uitgesproken worden naarmate ze ouder worden. Maar ik geloof dat niet. Het is net mijn ervaring dat mensen zachter worden met de jaren. Neem nu mijn vader. Mij hoor je niet klagen maar de zachte, vrije opvoeding die vele ouders de dag van vandaag hanteren was niet bepaald de modus operandi van mijn vader. Zijn credo was: ‘Stop met bleiten of ge krijgt ne fleiter’ (vrij vertaald: ‘Hou op met huilen of ik geef je een pets’). En als je denkt dat deze inspirational quote vooral gangbaar was tijdens mijn vroege kinderjaren, think again. Toen ik tijdens mijn puberteit aan liefdesverdriet leed en de ogen uit mijn hoofd huilde omdat een jongen mij niet zag staan, kwam mijn vader mijn kamer binnen, bekeek het zielige hoopje ellende dat eens zijn dochter was en zei: ‘Je zou jezelf eens bezig moeten zien: bleiten (huilen), voor wat? Een niweird (een nietsnut)? Belachelijk! Zo heb ik je niet opgevoed. Je stopt daar nu onmiddellijk mee of ik zal je eens een reden geven om te bleiten’.

Fast forward naar 2022. Afgelopen weekend werd zijn hond drie jaar en mijn broer stuurde me een foto van Lady (de hond dus) met een kroon op haar kop. Een zelfgemaakte kroon, geknipt uit felblauw knutselpapier waarop in glinsterende letters ‘Lady! 3 jaar!’ geschreven stond. ‘Heeft papa gemaakt’, schreef mijn broer er nog bij. Het verwonderde me niets. Ik had eerder al gemerkt dat zijn profielfoto op WhatsApp een foto van de hond bleek te zijn. ‘Niet zo vreemd toch?’, hoor ik je zeggen. Wel als je weet dat mijn vader niet eens weet wat WhatsApp is en de app intussen al drie jaar aan ongelezen berichten van zijn kroost bevat maar hij er op de een of andere manier wel is in geslaagd om zijn profielfoto te wijzigen in een foto van Lady.

“Het is net mijn ervaring dat mensen zachter worden met de jaren”

Een paar weken later belde hij mij op en dat gesprek ging als volgt:

P.: ‘Zeg, ben jij thuis nu vrijdag?’

Ik: ‘Dag papa. Ja, normaal wel, waarom?’

P.: ‘Ik moet gaan eten en ik zit met de kleine, ik vroeg me af of ze bij jou mocht blijven slapen.’

Ik: ‘Heb je nu net naar de hond verwezen als ‘de kleine?’

P.: ‘Je weet wat ik bedoel. Dat beestje, het is als een kind voor mij.’

Ik: ‘Je weet toch dat je er daar al vier van hebt, hé, kinderen bedoel ik.’

P.: ‘Ja natuurlijk weet ik dat maar daar heb ik niet zoveel last mee als met jullie. Kan ze nu komen of niet?’

En toen hij die vrijdag de hond kwam brengen en afscheid nam met de woorden ‘Dag mijn engel, flink zijn, hé, de papa ziet u graag!’, heb ik geen seconde gedacht dat hij het tegen mij had. Ik was niet eens jaloers. Ik was vooral blij dat het nu eens aan hem was om te bleiten. Zo hadden we hem tenslotte opgevoed.