Oempsie Floempsie

Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Siel Verhanneman (32), auteur en dichter.

Ik heb me ertegen verzet maar ik heb de strijd verloren. Mijn lief en kind ploffen meermaals per week als een front neer in de zetel, angstvallig kijk ik dan toe hoe de duim van mijn lief tweemaal kort na elkaar de toets met het cijfer 3 indrukt, het scherm van onze tv aanspringt net op het moment waarop een groen (!) nijlpaard de felrode gordijnen opent, de que voor mijn dochter om enthousiast in haar handjes te klappen… het is tijd voor BabyTV. Het naïeve beeld dat ik zo mooi voor ogen had de eerste moeder te worden die haar kind géén scherm aanbiedt, ligt al enige tijd aan diggelen. En ik moet toegeven, af en toe een beetje tv zorgt voor een rustpunt met een hyperactieve eenjarige. Maar dan heb ik het over een goede, klassieke Disneyfilm of iets educatiefs. In gedachten hoor ik mijn lief al roepen wanneer hij deze column dit weekend bij het ontbijt zal lezen, dat BabyTV net bol staat van de educatie.

Oké. Er wordt wel eens geteld, het alfabet wordt gezongen en hier en daar zal mijn dochter wel een woordje oppikken van een van de programma’s op deze zender. Maar BabyTV is vooral een bonte verzameling weird shit.

“Gebruik eerst je fantasie, de rest volgt wel”

Zo zie je er meermaals per dag een aflevering van Billie en Bam Bam, twee half mens/half gekleurde, zachte beren. Ik vermoed een grote zus en een kleine broer aangezien ze zich allebei heel kinds gedragen en toch wonen ze… alleen. Voorts zie je op BabyTV een koninkrijk passeren dat voortdurend slaapt en twee narren nodig heeft (Tik en Tok, ik verzin het niet) om iedereen wakker te maken. Op zich een leuk concept, enkel jammer van het verschrikkelijke lied dat eraan voorafgaat met de legendarische zin: ‘Eerst hard werk en dan vertier’, kwestie van work hard, play hard al met de paplepel mee te geven. Bij BabyTV loopt er nog ergens een opa rond die uitvinder is. Zelf is hij een man van vlees en bloed, zijn kleinkinderen daarentegen hangen met stokjes en bolletjes aaneen alsof ze van plasticine zijn. Voor de muziekliefhebbers zijn er nog eieren die in een rockband zitten en ook Mona passeert de revue, zij is bevriend met een schattige stift die de mooiste dingen voor haar tekent. Helaas beledigt ze haar lieve vriend elke aflevering opnieuw (‘Ach Stift, je tekent weer onzin!’). De nieuwste toevoeging aan het programma is een leeuw die fietsen herstelt. Die laatste, Mike, is de enige waarmee ik me een beetje kan verzoenen. Hij heeft elke keer drie pogingen om een fiets te repareren en kiest de eerste twee keer resoluut voor een gek idee: een schommel als zadel of wielen die springen als zit je op een kikker… Pas op het allerlaatste moment kiest hij voor de meest logische oplossing. En dat wil ik I. dan weer wel bijbrengen: gebruik eerst je fantasie, de rest volgt wel.

Maar waar ik het meest voor vrees, is het favoriete programma van mijn lief. Namelijk: het kindje van de dag. Ouders kunnen een foto van hun baby insturen waarna het gezichtje eruit wordt geknipt en in een personage wordt geplakt: een schilder, een ballonvaarder of als jarige op een groot verjaardagsfeest waar uitbundig Happy Birthday wordt gezongen. Hoewel we nog zo ons best doen ons kind niet herkenbaar op sociale media te posten, zinspeelt mijn wederhelft meer dan me lief is op het insturen van een foto van I.. Onlangs zocht hij de procedure op, want ja hoor, die is er. “Als je na drie weken niets hoort, werd je kind niet gekozen”, hoor ik hem nog verontwaardigd zeggen. Elke keer ik het groene nijlpaard Happy Birthday hoor inzetten en het kind dat verschijnt níét het onze is, valt er een last van mijn schouders.

‘Oempsie Floempsie’ zou het konijn van Mike’s bike dan zuchten. Ook dat is niet gelogen.