Kinderstemmetjes

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Op zondag spreek ik al eens graag af voor wat casual daydrinking met vrienden (ik zou dat op andere dagen ook wel willen doen maar mijn werkgever staat dat niet toe). Afgelopen zondag was een prachtige dag, dus trokken we naar ‘t Plein waar het rustig vertoeven is onder de bomen. Het is te zeggen, op weekdagen is het daar rustig vertoeven.

Die dag leek het alsof een hondenasiel en een basisschool hun integrale inhoud er hadden gedropt. Het was er over de koppen lopen en dat zou wellicht de betere optie geweest zijn, want anders struikelde je geheid over een bakfiets. Er was nog een tafeltje vrij maar alle stoelen bleken bezet te zijn, dus gingen we op bedeltocht. Blijkt dat verbazend veel ouders het belangrijk vinden dat hun (zeer) jonge kroost te allen tijde over een stoel beschikt. Zelfs wanneer de spruit in kwestie op dat moment een gat in de grond aan het graven is, schijnbaar met de bedoeling daar voorgoed in te verdwijnen.

Het leek alsof een hondenasiel en een basisschool hun integrale inhoud op het anders zo rustige Plein hadden gedropt

Ik heb geen kinderen en ik weet dat het erg asociaal kan overkomen wanneer je wat geïrriteerd reageert op het geluid van kinderstemmetjes. Het ding is, ik zou me er niet aan storen, mochten de meeste kinderen op een normaal volume communiceren. Maar dat doen ze niet. Neen, ze krijsen doorgaans de longen uit hun lijf. Zelfs wanneer ze zich op vijf centimeter van je oren bevinden. Omdat het nu eenmaal in de aard van kinderen ligt om nooit te luisteren wanneer hun ouders hen vriendelijke suggesties doen zoals: ‘Hou nu verdomme eens vijf minuten je klep, mama is aan het praten‘, geven die ouders dat op den duur ook gewoon op en zetten het op een drinken met hun vrienden waarbij ze de constante stroom aan vragen losweg negeren.

Kinderen zijn echter zeer volhardend, dus ze stellen die vragen gewoon iets luider. Waarop mama haar gesprek op nog luidere toon voortzet, dapper strijdend voor haar recht op een volwassen gesprek. Piaget beschreef adaptatie vooral in het kader van de cognitieve ontwikkeling van jonge kinderen. Maar de selectieve doofheid die ik die zondag mocht observeren bij jonge ouders, is anders ook wel een knap staaltje aanpassingskunst.