Kan poëzie de wereld redden?

Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Siel Verhanneman (33), auteur en dichter.

Dat vroeg een man met een sappig, Gents accent me vorige week aan de telefoon, ik was van wacht. Jawel, dat laatste lees je goed. Toen de pandemie van 2020 mensen in eenzaamheid des te meer isoleerde, ontstond ‘Dichters van Wacht’. Een gratis telefoonlijn die je opbelt om een willekeurige dichter aan de lijn te krijgen die je wat voordraagt. Sinds eind vorig jaar staan de dichters van wacht elke vrijdagavond van 20 tot 22 uur paraat met telefoon en zalvende woorden. Op 30 december belde ik met een vrouw die had beslist het nieuwe jaar alleen in te zetten, maar die avond twijfelde ze ineens aan die beslissing. Om haar focus even te verleggen belde ze onze wachtpost op. Ik las ‘Elk gerecht is het portret van een gast’ voor. Of het haar op andere ideeën heeft gebracht, weet ik niet, wel dat ze van de woorden had genoten. Vorige week nog had ik een meisje van vijf aan de lijn die, door de allergie van haar mama, enkel een denkbeeldige kat als huisdier kon hebben, terwijl ze zo graag een echte wou. Ik las haar voor bedtijd twee gedichten over katten voor, terwijl ze haar imaginaire vriendje aan het aaien was.

“Poëzie boetseert en kneedt aan stukjes verdriet, ontgoocheling, geluk”

De Gentse man in kwestie had een specifieke vraag: een klein, warm gedichtje. Hij begon rond 21 uur aan zijn shift in de haven en had die graag met wat poëzie ingeluid. Het was een vlotte babbelaar. We hadden het over onze papa’s die blijkbaar beide een taalknobbel hadden. Na een kwartier praten vroeg hij me plots of hij eens mijn dichter van wacht kon zijn. Hij had vorige week een gedicht geschreven, eentje over de dood, maar met een lichte, positieve noot. Zo geschiedde. “Goede avond”, zei ik hem, “Ik ben op zoek naar een klein, warm gedichtje. Eentje over de dood, maar met een lichte, positieve noot!” Ik voelde haast door mijn telefoon heen hoe hij van oor tot oor glimlachte toen hij me antwoordde: “Maar dat komt goed uit! Zo eentje heb ik net voor u klaar liggen!” Hij las voor over een dode vos, aan de rand van de weg waarvan zijn poten zo specifiek waren gekromd, dat het leek alsof die zich klaar maakte om de lucht in te springen.

“Kan poëzie de wereld redden?”, vroeg hij me toen we afscheid namen. Ik denk van niet. De wereld is natuurlijk ook heel wat en in bijzonder slechte staat.

Maar poëzie kan mensen een rustpunt bieden, voor herkenning zorgen, een duw in de rug geven. Poëzie boetseert en kneedt aan kleine stukjes verdriet, ontgoocheling, geluk. Tot het zo tastbaar wordt, je het op je opengevouwen handen ziet liggen en je weer kunt ademhalen: zo ziet dat gevoel er dus uit, waar je maar geen woorden voor kon vinden.

Dichters van wacht, elke vrijdagavond bereikbaar via 0800 11 233.