Kampjesstress

Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Stephanie Coorevits (38), auteur, psychologe en televisiemaakster.

Aan de vooravond van wat alweer een krokusvakantie is, zullen de meningen over die aanstaande vakantie vermoedelijk wat verdeeld zijn. In die zin dat de kindjes aan het juichen zijn en de ouders niet. En vaak ligt aan de grondslag daarvan een opvangprobleem.

Laatst was ik bij mijn zus om eens dag te zeggen en hoewel ik altijd (meestal) (oké, soms) erg welkom ben, was dat deze keer iets minder het geval. De reden was het drama dat ik graag ‘kampinschrijvingsdag’ noem. Een dag waarop ouders vrijgeleide krijgen om ‘s morgens vroeg aan de zuip te gaan in de hoop hun zenuwen wat te kalmeren. Die kampjes blijken namelijk binnen de minuut vol te zitten en als je geen kamp hebt weten te versieren, wordt er van ouders verwacht dat ze tijdens de zomermaanden zelf hun kinderen entertainen. Een probleem waar ik iets minder vertrouwd mee ben omdat 1. Ik dus geen kinderen heb tenzij je mijn tien jaar jongere lief meetelt (en het moet gezegd worden; sinds hij zindelijk is, heb ik amper nog werk met hem) en 2. Het in mijn tijd niet tot het takenpakket van ouders behoorde om hun kinderen te entertainen. Kinderen moesten zichzelf entertainen. En als ze dat niet deden, was er altijd kinderarbeid om op terug te vallen.

“Met pek, wat steentjes en een halve kat daag je je lieveling pas écht creatief uit”

Ooit heb ik de fout gemaakt om hardop uiting te geven aan mijn verveling op een zonnige zomerdag. De dag erna mocht ik om zes uur ‘s morgens aan de band gaan staan in de vlasfabriek van mijn vader waar het mijn taak was om brokjes kitten uit het vlas te plukken. Dat lees je goed. Brokjes kat. Van schattige babykatjes die per ongeluk in de machine terechtgekomen waren. Een discutabele tactiek, dat wil ik gerust toegeven maar wel zéér efficiënt, want van verveling was daarna nooit nog sprake.

Zelfs zonder speelgoed (ook geen verantwoord, houten speelgoed) of Playstations wisten wij onszelf prima bezig te houden met wat voorhanden was. Pek bijvoorbeeld. Je weet wel, waar ze de straten vroeger mee vastlijmden. Als het echt warm was, kwamen daar bellen op en dan kropen wij op onze handen en knieën langs die pekstroken om de bellen uit te duwen. Maar voor ik helemaal klink alsof ik volgende week een traplift nodig heb, alleen nog het volgende. Aan alle gefrustreerde, kamploze ouders: wanhoop niet. Met pek, een paar steentjes en een halve kat, zal je je lieveling pas écht creatief uitdagen. En wie weet, wacht hem/haar later dan wel een toekomst als columniste voor een prachtige, West-Vlaamse krant.