Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Ik denk dat West-Vlamingen niet goed zijn in gênante omstandigheden. Nee, natuurlijk is er niemand die zegt: ‘Oh, een afgang! Tof!’ Maar voor ons is het extra pijnlijk omdat wij doorgaans niet graag de aandacht op onszelf vestigen. Heel jammer dus dat ik schijnbaar een extreem talent heb om mezelf in zulke beschamende situaties te manoeuvreren. Of herken je de volgende situaties misschien ook?
– Je loopt op straat en ziet iemand die je kent. Je loopt enthousiast zwaaiend naar die persoon om ongeveer op anderhalve meter te beseffen dat het helemaal iemand anders is. Waarop je langzaam dat zwaaiende armpje laat zakken, een U-turn maakt en met een rood hoofd weg wandelt alsof er niks gebeurd is.
– Je zit op café met een paar vrienden en het gaat over een onderwerp waar je wel een leuke anekdote over zou kunnen vertellen. Dus je begint geanimeerd te praten om opeens te beseffen dat niemand naar je luistert. Omdat je denkt dat een soort van fade out-effect minder pijnlijk is dan gewoon abrupt te zwijgen, begin je alsmaar stiller en stiller te praten. Maar dan stopt het gezelschap ook met praten en ben je de weirdo die schijnbaar uit het niets ‘en toen zagen we dus vier nijlpaarden’ fluistert.
“Voor ons is het extra pijnlijk omdat wij doorgaans niet graag de aandacht op onszelf vestigen”
– Iemand stelt je een vraag maar je hebt die niet gehoord. Je vraagt dus of die persoon zijn vraag nog eens kan herhalen. Om de een of andere reden heb je daarna de vraag nog altijd niet helemaal begrepen en nu wordt het te pijnlijk om nogmaals om een herhaling te verzoeken. Dus antwoord je in het wilde weg ‘ja, hahaha’, in de hoop dat dat een geschikt antwoord vormt. Wat natuurlijk nooit het geval is.
– Je ontmoet iemand voor de eerste maal en weet niet goed of die persoon een handenschudder of een kusser is. Dus voor de veiligheid steek je maar je hand uit ter begroeting. Waarop die andere persoon je hand naar zich toetrekt en je wil kussen. In alle verwarring geef je die persoon de verkeerde wang waardoor het geen haar scheelt of je bent aan het muilen met een volslagen vreemdeling.
Neen? Niemand? Mijn excuses, dan zal ik het volgende week gewoon weer hebben over ons arbeidsethos, onze bescheidenheid of ons onvermogen om voor een baas te werken.
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier