Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
“Papa, je bent dik!” Mijn dochter van zes windt er geen doekjes om. Als ik even later in de douche sta, moet ik toegeven dat er inderdaad wat wintervet aan mijn ribben plakt, een kilo of acht. Ieder normaal mens rept zich dan naar de fitness of begint als een gek te joggen of te zwemmen. Ik heb dat ook allemaal geprobeerd. Er hangt een fitnessoutfit in mijn kast met een aangepast horloge waarmee ik al mijn lichaamsfuncties en -bewegingen kan registreren en mijn vetverbranding kan opvolgen. Ook een tienbeurtenzwemkaart ligt stof te vergaren naast mijn aerodynamische zwembroek en dito zwembril. Naast de fitnessoutfit hangt een loopoutfit, samen met een hartslagmeter en op maat gemaakte loopschoenen. Allemaal één keer gebruikt. Aan enthousiasme ontbreekt het mij nooit, in al mijn geestdrift denk ik elke keer opnieuw dat ik de sport van mijn leven gevonden heb. Maar om een of andere reden lukt het dan toch niet.
Eigenlijk is er maar één intensieve, total body work-outsessie waar ik elk jaar weer naar uitkijk en dat is compost-fitness. Deze oervorm van fitness is de enige sport die ik jaar in jaar uit volhoud én graag doe. Geen fancy sportzaal of mooie piste, maar gewoon achter in de tuin naast mijn tuinhuis. Daar ligt mijn composthoop, ongeveer twee kubieke meter groot en die moet na een lange, bewegingloze winter gekeerd worden. En dat is een serieus karwei. Een composthoop keren, wil zeggen dat je de hele hoop met een riek een meter verder opnieuw opbouwt. Zo voorkom je dat hij een harde koek wordt en breng je weer zuurstof in de compost. Want in een handje compost zitten miljoenen micro-organismen en door de hoop te keren, schud je die bacteriën weer wakker en staan ze op scherp. Ik kan uren doorbomen over mijn composthoop, ik zal het jullie besparen. Maar eigenlijk komt het hierop neer: compost is de motor van je tuin, de trots van elke moestuinier, hét wonder van Moeder Natuur.
Zuchtend, steunend en zwetend als een rund sport ik mij te pletter achteraan in mijn tuin, op mijn favoriete fitnessplekje. Nog nooit zoveel calorieën in één keer verbrand! Ik hoef niet te trainen voor Dwars door Brugge of een of andere kwarttriatlon. Die acht kilo wintervet krijg ik zo wel weggewerkt. Tegen juni zit ik weer helemaal strak in het pak, ik in topconditie en mijn moestuin ook! Die sportoutfits laat ik zonder schuldgevoelens hangen voor mijn twee zonen. Hopelijk hebben ze meer doorzettingsvermogen…
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier