De een vloog uit naar Antwerpen, de ander woont nog altijd in Kortrijk. De West-Vlaamse stad waar zowel Leen als Stephanie geboren werden. Beiden delen ze een liefde voor schrijven en het goede leven. Elk om beurt geven ze hier een inkijk in hun week. Deze week is dat Stephanie Coorevits (36), auteur, psychologe en televisiemaakster.
‘ Misschien moet jij nu gewoon eventjes je klep houden, dikken’ . Zei ik tegen mijn lief tijdens een etentje bij zijn ouders. Het tweede etentje bij zijn ouders. Daarvoor had ik die mensen, met uitzondering van één keer, nog nooit ontmoet in mijn hele leven. Zijn vader begon luidop te lachen en zijn moeder liep hoofdschuddend naar de keuken terwijl ze in zichzelf mompelde: ‘ Ik weet toch niet zeker of dat een goed koppel is, hoor’ .
Op basis van bovenstaande zou je kunnen concluderen dat omgaan met schoonouders niet meteen mijn sterkste punt is. Maar dan zou je verkeerd concluderen, want normaal gezien lukt mij dat aardig. Ik ben beleefd opgevoed, spreek met twee woorden en laat in alles blijken dat ik alleen maar kan proberen om de liefde die zij voor hun oogappeltje voelen, te evenaren. Nooit eerder heb ik ten overstaan van zijn makers laten blijken dat we gerust mogen spreken van een oogappel, eerder dan van een appeltjé. Ik zou het alleen maar denken.
Ik noem hem dikken. Hij noemt mij vergane glorie
Kijk, het gebeurt wel vaker dat mensen een tikje gechoqueerd reageren op mijn directheid. Wat zij niet weten is dat zij slechts twintig procent te horen krijgen van wat ik in werkelijkheid wil zeggen. Ik heb namelijk geleerd dat als ik min of meer sociaal aangepast wil overkomen, verbale restrictie in mijn voordeel werkt. Maar nu heb ik dus een lief dat net zo functioneert als ik. Mensen vinden ons vaak grof en onnodig rechtuit. Wij vinden elkaar verfrissend eerlijk en hilarisch. Ik noem hem dikken . Hij noemt mij vergane glorie. Ik vraag hem voor het slapengaan of ik een nachtlampje moet laten branden. Hij bestelt voor mij een familiepak Tena-inlegkruisjes. Wanneer we bij elkaar zijn, hoeven we ons nooit in te houden. Liefde is: je antisociale trekken op elkaar mogen botvieren. Al zal de gemiddelde relatietherapeut het daar vermoedelijk niet mee eens zijn. Maar dat maakt niet uit, want het werkt voor ons. Hij weet dat ik hem niet dik vind (hij heeft alleen stevige stampers) en ik weet dat hij niet écht een gerontofiel is. Nu alleen zijn ouders nog. De vogelnestjes waren trouwens heerlijk, mevrouw.
Stephanie en Siel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
