Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Ik heb naar het schijnt nogal snel de neiging om me te ergeren aan gebeurtenissen en/of mensen. Misschien ben ik wel iets te lichtgeraakt maar sommige zaken zijn nu eenmaal te ridicuul om je er niet aan te storen. Gelukkig schrijf ik een column en is dat het medium bij uitstek om eens goed van jetje te geven en de frustraties van me af te schrijven. Bij deze: De Ergernissen van De Week Top 2 (Ik weet het, een top 3 is gangbaarder maar ik heb er maar twee):
Op nummer 2: Afgelopen week ging ik baantjes trekken in het plaatselijke zwembad. Dat alles in het kader van de recente Mijn Lichaam is Mijn Tempel-filosofie. Ik arriveerde daar omstreeks kwart voor vijf en tot mijn grote vreugde bleek ik een hele baan voor mezelf te hebben. Of toch gedurende het eerste kwartier. Daarna werd het zwembad overspoeld door zwemclubs en dienden alle particuliere zwemmers zich opeens als haringen in een ton/bad te verenigen in twee minuscule baantjes. Gefrustreerd bleef ik maar wat hangen achter twee andere meisjes die eveneens hun ritme aan het zoeken waren, tot er opeens een jongen van de zwemclub in mijn baan sprong en daar aan een enthousiaste vlinderslag begon. ‘Meen je dat nu?‘, dacht ik bij mezelf, ‘je hebt v*rd*mm* een heel zwembad en je komt wat vlinderen in míjn baan?‘ Ik stond op het punt hem een hengst te verkopen maar heb daar maar vanaf gezien. Immers, onbekende kinderen slaan is vooralsnog minder maatschappelijk aanvaard.
Sommige zaken zijn nu eenmaal te ridicuul om je er niet aan te storen
Op nummer 1: Storm Ciara eiste op persoonlijk vlak zijn tol door de achterste/officiële nummerplaat van mijn auto mee te nemen in zijn passage. Concreet houdt dat in dat mijn auto momenteel nummerplaatloos in mijn straat geparkeerd staat. De politie maakte me er attent op dat dit tegen de wet is en mijn auto verplaatst dient te worden naar een privéparking. ‘Oké,‘ zei ik tegen de politiebeambte aan de telefoon, ‘dus ik moet mijn auto verplaatsen omdat er geen nummerplaat aanhangt maar ik mag er niet mee rijden omdat er geen nummerplaat aanhangt… hoe stelt u voor dat we deze catch 22-situatie oplossen?‘ Dat wist ze me helaas niet te vertellen. Een dergelijk staaltje ambtenarenschap ontlokt mij steevast een neiging tot sarcasme en mild verbaal geweld maar ook daar heb ik wijselijk van afgezien. Immers, smaad aan de politie wordt weliswaar meer aanvaard dan kinderen slaan, het zou me wel meer kosten dan een nieuwe nummerplaat.
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier