“Er zit iets in ons West-Vlaams water dat zulke persoonlijkheden kweekt”

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Twee weken geleden kwam ik tot de verrassende ontdekking dat ik genomineerd ben om de allereerste West-Vlaamse Ambassadeur te worden. Naast een hele eer (ik weet het, je bent verplicht om dat te zeggen in zulke gevallen maar dat neemt niet weg dat ik het oprecht meen), is dat ook wel een tikje gênant. Want ik maak natuurlijk geen schijn van kans. Volgens mij ben ik daar terechtgekomen wegens een of andere administratieve fout en is het nu te laat om mij er alsnog af te smijten.

Heb je al gezien wie mijn concullega’s zijn? Yves Lampaert, Emma Meesseman, Wim Lybaert, Sandra Bekkari, Niels Destadsbader en Wim Opbrouck om er maar een paar te noemen. Stuk voor stuk persoonlijkheden die toch al iets bewezen hebben. Sandra leerde haar volk groentjes eten. Emma kan beter met een bal om dan de gemiddelde man. Niels is de grootste chick-magnet sinds Koen Wauters en beide Wims zijn gewoon heel toffe peren.

“Ze barsten van het talent maar blijven daar zeer bescheiden onder. Ze werken hun gat eraf maar klagen nooit”

Dat die lijst met genomineerden zo indrukwekkend is, mag eigenlijk niemand verbazen. Ik heb het al eerder gezegd: er zit iets in ons West-Vlaams water dat zulke persoonlijkheden kweekt. Ik kan het niet staven met harde cijfers maar naar mijn aanvoelen komen de beste BV’s uit West-Vlaanderen. Ze barsten van het talent maar blijven daar zeer bescheiden onder. Ze werken hun gat eraf maar klagen nooit. En ze zijn altijd vriendelijk, dankbaar en respectvol.

Ik vind dat elke man/vrouw op die lijst het verdient om onze provincie te promoten maar als ik er dan toch eentje zou moeten uitkiezen, dan ga ik misschien wel voor Wannes Cappelle. Niet omdat hij in dezelfde gemeente als ik, Wonderbaarlijk Wevelgem, is opgegroeid maar omdat hij liedjes maakt van een zelden gehoorde schoonheid. Gisteren nog hoorde ik Ploegsteert en jongens, wat is me dat toch een dijk van een nummer. Wannes vat de hele Vandenbroucke-tragedie samen op zo’n breekbare en prachtige manier dat ik er altijd weer kippenvel van krijg. Niemand kan wat Wannes kan, niet in West-Vlaanderen en al zeker niet daarbuiten. Daarom krijgt hij mijn stem. Nu nog de jouwe.