In een hoek van een woonkamer in Middelkerke staat een werkblad bedolven onder papier, klei, potloden, verf, penselen, lijm… Daarmee gaat Charlot Catteeuw elke vrije minuut aan de slag.
Soms groeit daar een schilderij uit, of een sculptuur, of een van de ‘imperfect dolls’ waarin ze zich uitleeft. Als kind al knutselde ze urenlang in het atelier van haar vader, grafisch ontwerper en muzikant. Later trok ze naar de kunstacademie. Maar ze werd al jong zelf mama en ging werken, er bleef geen tijd over voor creativiteit. Toch nam ze twee jaar terug de draad weer op. “En sindsdien smijt ik me er volledig in”, lacht ze. “Ik werk als verpleegster op de afdeling acute neurologie in het AZ Damiaan, toch wel een zware job, zeker ook mentaal. Vooral in het maken van de poppen kan ik heel veel gevoelens, frustraties ook, kwijt. Alles glijdt van me af als ik daarmee bezig ben.”
De poppen zijn ogenschijnlijk barbieklonen, maar blijken geïnspireerd te zijn op personages uit het leven dat zich rond Charlot afspeelt. Er is een marginale versie, een foute Kenny, eentje krijgt van haar letterlijk peper in zijn gat. “Als kind krijgen we het beeld mee dat het leven mooi en perfect is, een wereld als die van Barbie. Dat blijkt later nogal tegen te vallen en daar moet iedereen mee om leren gaan. Mijn popjes tonen dat er niets mis is met échte mensen, ze zijn verre van perfect, en net daarom mooi. En die gedachte maakt mij dan weer gelukkig.”
Eindelijk weekend
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
