Dramaqueen

‘Denk jij wat ik denk? Alsof er iemand is die nog aan iets anders denkt.’ Dat is wat onze huistekenaar Penelope zich hier verderop in het magazine afvraagt. Ze heeft het uiteraard over de terrasjes. Sinds de beslissing gemaakt is dat ze open gaan, praat en denkt effectief niemand nog aan iets anders. Plannen worden gesmeed, uurroosters gemaakt, groepjes van vier gevormd, het weerbericht angstvallig gevolgd.

Na zes maanden in ons kot mogen we opnieuw een beetje buitenspelen. Voor mij voelt het een beetje zoals verliefd zijn. Een tintelend gevoel dat zich onderaan mijn buik nestelt, een gegiechel dat me ontglipt wanneer ik erover praat, een lichte blos die mijn wangen kleurt. Ik voel oprecht zenuwen. Hoe laat moet ik arriveren? Een beetje te vroeg om voor zichtig de temperatuur al eens te meten, of fashionablylate? Wat zal ik aandoen? Met welke schoenen? Help. Stress, paniek. Een week lang al ligt er een outfit klaar, de kans dat ik zaterdag alsnog vijf wissels doorvoer, is absoluut.

Ik voel oprecht zenuwen. Hoe laat moet ik arriveren? Een beetje te vroeg of fashionably late?

Een dramaqueen, ik? Dat zal dan wel. Ik heb de neiging om de dingen groter te maken dan ze zijn. Om ze op te blazen en dan te genieten van hoe grotesk ze kunnen worden. Dan heb ik plezier, of moet ik op de blaren zitten. De opening van de horecavind ik ongelofelijk spannend. Dat resulteert dus in een constante gedachtestroom over hoe het zal zijn, wat ik zal voelen, aandoen, naar wie ik zal kijken en wie naar mij zal kijken. Oude liefde roest niet! De liefde gaat door de maag! De liefde kent vlek noch gebrek! Waar het hart van vol is, loopt de mond van over! Ik ben verliefd. Op de horeca. En ja, ik ben ook een dramaqueen. De kans is groot dat je me zaterdag dusdanig uitgedost op een terras zal vinden. Santé.