Dood door jeuk

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Wanneer je klein bent, is ziek zijn een van de leukste dingen die er bestaan. Natuurlijk gegeven dat de ziekte niet levensbedreigend is en je liefdevolle ouders hebt die niets liever doen dan je pamperen.

Toen ik als kind ziek was, mocht ik met mijn donsdeken in de zetel liggen en overdag naar tv kijken. Een decadentie van haast ongeziene proporties in ons huishouden. Ik weet nog hoe rustgevend en veilig het voelde om weg te doezelen in een halfslaap met de tv op de achtergrond en in de verte het zachte geklingel van borden en glazen die afgewassen worden.

Als volwassene is ziek zijn een heel stuk minder leuk. Afgelopen week werd ik wakker met een uitslag over mijn hele lichaam. Los van het feit dat ik er uitzie alsof ik gevlucht ben van Molokai jeukt het dan nog eens ongelofelijk.

Een milde vorm van hypochondrie is me niet vreemd

Zoals ieder normaal denkend mens zou doen, heb ik aan zelfdiagnose gedaan middels Het Internet. Aanvankelijk dacht ik aan netelroos maar dat schijnt na 48 uur spontaan te verdwijnen en aangezien ik me nu al een goeie vijf dagen aan het openkrabben ben, is het dus hoogstwaarschijnlijk kanker. Levercirrose is een goeie tweede.

Je merkt, een milde vorm van hypochondrie is me niet vreemd. Wat wél vreemd is, is dat ik dus zelden naar de dokter ga om een diagnose te krijgen die effectief ergens op slaat. Liever jaag ik mezelf de stuipen op het lijf met doemgedachten en hoop ik dat de symptomen vanzelf overgaan. En dat doen ze meestal wel.

Ik heb alleen een panische angst om ooit voor een dokter te zitten die me zegt: ‘Het spijt me, mevrouw Coorevits, maar u hebt nog maar drie dagen te leven‘. Wat zou ik met die drie dagen moeten doen? Drie dagen is veel te kort om mijn armzalige spaargeld te verbrassen aan een decadente, tropische reis. En het is te lang om te sterven voor je van de schok bekomen bent. Neen, dan liever gewoon kop in ‘t zand en zomaar plots doodvallen. Al hoop ik dat het in dit geval toch ook weer vanzelf overgaat. ‘Dood door jeuk’ klinkt zo stom.