Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.
Overmorgen hebben we onze jaarlijkse ventenbarbecue. De naam wekt de illusie dat we met een paar testosterongedreven mannen een halve koe of een heel varken op het vuur gooien, overgoten met sloten bier. En dat we als apotheose een stripster uit een taart laten aanrukken… Maar een heel varken is toch een beetje een gedoe en bovendien zijn we eigenlijk niet echt taarteters…
Wij zijn met z’n vijven: Laurens, Steven, Michel, Luc en ik. We kennen elkaar al van in 1997, toen Woestijnvis opgericht werd. We hebben daar jaren samengewerkt, graag, veel en intens. Als je samen een tv-programma maakt, worden je collega’s een beetje je surrogaatfamilie. Door de lange werkdagen leer je elkaar ongelofelijk goed kennen en op die manier worden collega’s dikke vrienden. Zo ook bij ons, nu al twintig jaar. Ondertussen werken we allemaal ergens anders, maar de vriendschap is gebleven.
Ieder om de beurt organiseert de ventenbarbecue. Het huis in kwestie moet vrouw- en kindvrij gemaakt worden, liefst tot de volgende ochtend. Niet omdat wij iets tegen vrouwen hebben, verre van! Maar soms is het leuk om eens alleen onder mannen te zijn. Als er vrouwen bij zijn, trek je als man toch altijd je buik een beetje in om er slanker uit te zien en probeer je de humor binnen de sociaal aanvaardbare grenzen te houden. Kortom, het blijft dan allemaal net iets geciviliseerder. Soms is het eens mannen onder mannen en dat kan deugd doen. Het is ook niet zo dat we tot het ochtendgloren de ene fles na de andere kraken, maar gewoon de gedachte dat dit zou kunnen, is geruststellend. De realiteit is dat iedereen meestal op een schappelijk uur thuis is. We zijn tenslotte geen drie maal zeven meer.
Als mijn vrouw de volgende ochtend vraagt hoe het was en waarover we bomen hebben opgezet, pijnig ik elke keer weer mijn hersenen. Ik weet nog perfect welke wijn we opengetrokken hebben en met welke fles single malt we deze keer geëindigd zijn. Maar vraag me niet waarover we gebabbeld hebben… Ik weet wel dat we tijdens zo’n avond minstens één wereldprobleem oplossen, de meest ingenieuze tv-formats bedenken die waarschijnlijk nooit het scherm zullen halen, maar we lachen vooral veel. Met elkaars onhebbelijkheden en kleine kantjes, zonder schroom, recht in elkaars gezicht. Die ene avond zijn wij in ons hoofd weer de jonge honden van twintig jaar geleden…
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier