“De tijdsgeest is gelukkig veranderd”

Televisiemaker, moestuinier en Bruggeling Wim Lybaert laat zich inspireren door mensen die zijn hart verwarmen, momenten die hij nooit wil vergeten en het goeie West-Vlaamse leven.

“Papa, gaan we even naar de moestuin kijken?” Net terug van KSA-kamp en alweer fris gewassen trekt mijn dochter van zes aan mijn mouw. Dat heb ik bij mijn zonen van twaalf en negen nooit meegemaakt. De moestuin kan ze gestolen worden als zij net thuis zijn van kamp. Dan duiken ze achter hun iPad of computer, want ze hebben enkele schermloze dagen goed te maken. Hand in hand wandelen Anna en ik de moestuin in en inspecteren of onze pas gezaaide radijzen en worteltjes al gegroeid zijn. Zij geeft water waar nodig en kijkt bezorgd boos als ze ziet dat er aan de jonge slaplantjes geknabbeld werd. Ik ben blij dat ik de moestuin met haar kan delen aangezien dansen, schminken of vlechten niet meteen mijn ding zijn.

Van oudsher was de moestuin een heus mannenbastion; de kennis werd doorgegeven van vader op zoon, zij waren de wroeters. De vrouwen stonden in de keuken en toverden de oogst om in lekkere dagelijkse kost. Maar tweeverdieners zorgden in de jaren 70-80 voor meer welvaart en de behoefte om zelf te kweken verdween. Het besef waar ons voedsel vandaan kwam, verschrompelde en elke link met de natuur vervaagde. De moestuin was op sterven na dood en was iets voor oude mannen, halve hippies en geitenwollensokkers. Maar de tijdsgeest is gelukkig veranderd.

Het verbaast me eigenlijk niet dat het net mijn dochter is die het moestuinvirus te pakken heeft. Als ik lezingen geef, merk ik dat er veel meer vrouwen in het publiek zitten dan mannen. Tien jaar geleden was dat ondenkbaar. Ik ontdek ook dat moestuinieren meer is dan alleen maar groenten kweken en dat het er steeds minder toe doet wie de grootste of de dikste heeft. Weg zijn de moestuinen met simpele rijen prei of wortelen in het gelid. De vrouwen nemen de lochting over, de moestuin 2.0 is niet meer iets louter functioneels, maar veeleer een soort beleving, a way of life. Mannen en vrouwen lopen nu door elkaar, niet alleen in de keuken, maar zeker ook in de moestuin. De emancipatie van de moestuin betekende ook de reanimatie ervan.

Van een soort man cave is het een soort she shed geworden. Een plek waar alles mag en niets moet. Groenten kweken, maar ook kruiden en bloemen, een bijenhotel, een hoekje voor de kinderen, een plek waar je rust vindt, waar je koffieklets kan houden, waar je weer kan aarden. De moestuin is terug, levendiger dan ooit! En daar ben ik de vrouwen dankbaar voor. En nog voor veel andere zaken ook natuurlijk…