Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
In deze aflevering van ‘Waarom we geen voorbeeld moeten nemen aan Amerikanen’: de ‘gender reveal party‘. Trouwe lezers zullen het al gemerkt hebben, ik ben niet de allergrootste fan van het land van hoop en glorie. Ik was er ooit een maand op rondreis en hoewel de natuur er prachtig is, werd ik toch vooral getroffen door de speciale mix van stupiditeit en narcisme waarmee de plaatselijke bevolking zich kenmerkt.
Ik erger me aan de hoeveelheid woorden die ze nodig hebben om zelfs maar de simpelste dingen uit te leggen en aan de luidheid waarmee ze vervolgens hun volslagen oninteressante boodschappen brengen (Oooohhh My Gaaawwwd, you just won’t belieeeeeeeve what happened to me. I was like you know, at the hairdressers and this girl comes up to me and she says like, I know this might be weird but I just loooooooove the color of your hair. It’s just like, I don’t know, some sort of blond but not like really blond, it’s just blablabla).
(Weer) een middag opofferen om rond een kanon te staan, het hoeft voor mij niet per se
Ik begrijp niet dat in een land waar 40% van de bevolking morbide obees is, de kaas in een spuitbus zit en de koffie in smaken komt als pompoen of eenhoorn. Volwassen vrouwen dragen er zonder gêne T-shirts met: ‘I am a mermaid’ op en voor elke normale menselijke gebeurtenis vinden ze wel een of ander zelfverheerlijkend ritueel uit. Wat ons dus bij de ‘gender reveal party‘ brengt.
Kijk, elk nieuw leven is natuurlijk een wonder. Zeker voor de ouders van desbetreffend wonder maar – sorry als ik hier mensen mee beledig hoewel we allemaal erg blij zijn voor jullie, is de rest van de wereld gewoon niet zo heel erg geïnteresseerd of jullie mirakeltje nu mannelijk dan wel vrouwelijk is. Zoals we in West-Vlaanderen plegen te zeggen: ‘Zolange dat mo hezond es‘. Dus (weer) een middag opofferen om rond een kanon te staan en af te wachten of dat kanon nu blauw of roze poeder spuit, het hoeft voor mij niet per se. Tenzij dat kanon zoals laatst in Massachusetts per abuis op het kruis van de papa is gericht en we op die manier meteen de laatste ‘gender reveal party‘ ooit van dat koppel vieren. God bless America? Hm, toch eerder: God straft onmiddellijk.
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier