“Als er één ding is waar West-Vlamingen in uitblinken, dan is het wel zelfbeheersing”

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Als er één ding is waar West-Vlamingen in uitblinken, dan is het wel in zelfbeheersing. Zelden of nooit zal je ons betrappen op grootse emoties of een hysterische aanval. We houden onze grieven voor onszelf en lachen minzaam als iemand ons ergert.

Laatst maakte ik me de bedenking dat al die opgekropte emoties toch nooit goed kunnen zijn voor ons psychisch welzijn. Dus ga ik me voor één keer laten gaan en een paar van mijn grootste frustraties neerschrijven om ze daarna voor altijd op te sluiten in mijn West-Vlaamse hoofd. (noot: deze lijst is niet finaal en de onderdelen staan in willekeurige volgorde van belangrijkheid)

1. Mensen die ik niet ken die veel te dicht tegen mij komen staan op festivals/in een rij/op feestjes. Het vergt letterlijk elk greintje zelfbeheersing om hen geen gigantische duw te geven onderwijl schreeuwend dat ze zich uit mijn fu**ing persoonlijke zone moeten verwijderen.

2. Mensen die hun pinkers niet gebruiken wanneer ze een afslag nemen. Pinkers verbruiken geen benzine. Ze zijn helemaal gratis geïncludeerd in je auto en dienen dus gebruikt te worden wanneer de situatie erom vraagt.

3. Mensen die geen alcohol drinken. Ik vertrouw jullie niet. Volgens mij verbergen jullie de meest duistere geheimen en drinken jullie niet omdat jullie de controle niet willen verliezen en opeens zouden zeggen: ‘Ik heb mijn moeder met een bijl in stukken gehakt en ze begraven in de kelder.’

4. Kleine ettertjes die in de winkel brullen: ‘kwil een spekke‘ in plaats van te vragen: ‘Mag ik alstublieft een snoepje?’ Onbeleefde kinderen zijn vreselijk.

5. Vrouwen die hun BFF feliciteren op haar verjaardag door een foto van hen beiden te posten waarop de jarige in kwestie eruitziet alsof haar gezicht een beetje gesmolten is maar de zogenoemde vriendin straalt als een frisse bloesem op een zonnige lentedag.

6. Mensen die, wanneer je aan het aperitieven bent, het laatste hapje op het bord nemen zonder te vragen of er nog iemand het laatste hapje wil. Jullie waren vroeger waarschijnlijk het soort kinderen dat in een winkel brulde: ‘Kwil een spekke‘.

Zo, dat lucht op.