Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.
Afgelopen weekend ging ik met mijn familie eten in het Hof van Cleve. Dat klinkt erg pretentieus en dat is het natuurlijk ook. Je moet alleen weten dat dat geen gewoonte is of zo. Het betrof een speciale gelegenheid. Mijn mama werd deze zomer zestig en aangezien ze daar waarschijnlijk niet nog eens zestig jaar bij zal doen, dachten we: ‘Dat moeten we vieren!’ (niet het feit dat ze haar leeftijd niet meer kan verdubbelen, gewoon, haar speciale verjaardag…)
Ik snap dat veel geld uitgeven aan eten niet iets is wat iedereen zou doen maar wij zijn nogal bourgondiërs en zoals mijn zus me vertelde toen ik een paniekaanval kreeg bij het zien van de rekening: ‘Je betaalt niet alleen voor het eten, je betaalt voor de mooie herinneringen en de unieke ervaring’. En een ervaring was het.
Het is genieten van een vijf uur durende wellness voor al je zintuigen
Op voorhand weet je wel dat driesterreneten niet zomaar voedsel is maar ik wist niet hoe absoluut extatisch je kan worden wanneer je iets proeft dat zo perfect is dat je alleen maar kan denken: ‘Hoe kan ik nu de rest van mijn leven blij zijn met normaal eten wanneer ik weet dat dit bestaat?’.
En het was niet alleen het eten. Ook de manier waarop je bediend wordt, is heel bijzonder. Ze weten namelijk de perfecte balans te vinden tussen je het gevoel geven dat je royalty bent én ‘one of the guys‘. Een voorbeeld: in al mijn enthousiasme (lees: dronkenschap ten gevolge van de aangepaste wijnen) heb ik drie keer mijn servet laten vallen. Nog voor ik dat zelf doorhad, stond er al een ober achter me met een zilveren schaaltje, een bijpassende tang en een nieuw servet klaar om op mijn schoot neer te vlijen. Tegelijk heb je nooit het gevoel dat het een stijve bedoening is, want er worden constant grapjes en joviale opmerkingen gemaakt. En toen mijn moeder tijdens het aperitief haar mening gaf over anale seks, heb ik níémand van de vier obers die op dat moment rond onze tafel stonden, zien kokhalzen. Il faut le faire.
In elk geval; aan alle bourgondiërs die dit lezen en twijfelen: ga gewoon. Het is geen restaurantbezoek, het is een vijf uur durende wellness voor al je zintuigen. Als er tenminste geen zestigjarige vrouw naast je zit die over haar perverse fantasieën zit te kleppen.
Stephanie
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier