Alleen in het donker

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Toen ik zestien jaar was, wandelde ik op een avond terug van de jeugdclub door een verlaten straat. Onderweg naar huis reed er een auto voorbij en omdat ik dacht dat ik de chauffeur herkende, zwaaide ik. Het bleek iemand anders te zijn maar ik had intussen de aandacht getrokken van de man achter het stuur. Hij vertraagde, kwam naast me rijden en vroeg me om in zijn auto te stappen. Ik negeerde hem, hield mijn hoofd naar de grond gericht en stapte verder. Na een tijdje reed hij door. Ik dacht dat ik van hem af was maar hij stapte wat verder uit en kwam in looppas op me af gerend. Ik heb me omgedraaid, ben naar het eerste het beste café in de buurt gelopen en heb daar gewacht tot ik dacht dat het veilig was om naar huis te gaan.

Een paar jaar later overkwam me iets soortgelijks en nog een paar jaar daarna was er weer zo’n voorval. Vandaag las ik in de krant dat zo’n twaalf vrouwen per dag aangifte doen van verkrachting. En dan hebben we het nog niet over de vrouwen die zo bang zijn dat ze geen aangifte durven te doen. Ik ben nooit verkracht maar sindsdien ben ik altijd op mijn hoede wanneer ik alleen naar huis wandel. ‘Wandel dan toch niet alleen naar huis?!’ luidt vaak het commentaar. Dat is bullshit. Ik weiger toe te geven aan angst, want ik ben niet het probleem. Wel de houding van bepaalde mannen ten aanzien van vrouwen.

Ik wil niet op mijn hoede moeten zijn als ik ‘s nachts alleen over straat loop

Mannen beseffen dat niet goed, denk ik, dat als zij kiezen om ons iets aan te doen, wij dat tien tegen een lijdzaam moeten ondergaan. We zijn namelijk niet fysiek sterk en daardoor denken sommige mannen nog altijd dat dat hen een vrijgeleide geeft om ons te overheersen wanneer ze daar zin in hebben. Vrouwen zijn ‘mentaal sterk’ maar wat gaan we doen als zo’n man ons wil verkrachten? Hem plat redeneren met onze emotionele intelligentie? Vaak krijg ik te horen dat ik geen reden heb om een feministe te zijn. Ik ben immers een geprivilegieerde blanke vrouw. Maar dat is het punt toch niet? Ik wil niet op mijn hoede moeten zijn als ik ‘s nachts alleen over straat loop. Ik wil niet dat meisjes anders opgevoed worden dan jongens omdat ze ‘kwetsbaarder zijn’. En ik wil zeker niet meer lezen dat minstens twaalf vrouwen per dag verkracht worden. Dus tot er gelijkwaardigheid bestaat tussen mannen en vrouwen, blijf ik een feminist. En blijf ik jammer genoeg ook een beetje bang naar huis wandelen.