Wouter Dewilde, al vijf jaar later…

Op 1 mei is het al exact vijf jaar geleden dat Wouter Dewilde (33) het leven liet na een tragische val. De Torhoutenaar kwam in de eindsprint in Veldegem met zijn hoofd tegen de dranghekken terecht. Ploegleider Filip Deschuytter wil de herinnering aan Wouter levend houden. “Ik herinner me nog elke minuut”

“Ik denk zelf nog heel veel aan hem, zelfs elke keer als ik op het werk mijn computer opstart. Een foto van Wouter is namelijk ingesteld als screensaver.” Filip Deschuytter is duidelijk nog steeds onder de indruk van de dramatische valpartij op 1 mei 2013 in Veldegem. De ploegleider van de betreurde Wouter Dewilde was zelfs getuige toen het noodlot toesloeg. “Ik stond op ongeveer 150 meter van de arrivée. Ik riep nog dat hij langs links moest gaan, maar hij probeerde toch langs rechts te passeren en werd klemgereden. Ik heb Wouter in de lucht zien vliegen. Voor mij was het direct duidelijk toen ik hem daar zag liggen. Ik dacht dat het daar al gedaan was. De mensen van het Rode Kruis waren ook in paniek, hun stress zei ook al veel.”

“Bij de begrafenis van Michael Goolaerts kwam het weer allemaal terug. Wij hebben daar ook zo gestaan”

De onfortuinlijke renner kon na de zware klap toch nog gereanimeerd worden. “Gelukkig was er een verpleger van de spoeddienst van het AZ bij. In het ziekenhuis is zijn vrouw die avond nog bij hem geweest, maar ik niet meer. Ik wilde dat beeld eigenlijk niet zien.”

Veiligheid

Als begeleider van heel wat jonge renners en als trainer bij de Noordzeemeeuw hamert Deschuytter sinds de dood van Wouter nog meer op het belang van veiligheid. Hij probeert zelfs te fanatieke supporters terecht te wijzen. “Langs de kant hoor je soms een pépé roepen dat een renner de deur moet dicht doen. Daar ben ik echt allergisch aan. Ik stuur die mensen dan een foto door van 1 mei 2013. Meestal valt hun frank dan wel. Ik zeg tegen mijn miniemen ook altijd dat ze rechtdoor moeten sprinten. Ik waarschuw hen ook voor versmallingen.”

“Langs de kant hoor je soms een pépé roepen dat een renner de deur moet dicht doen. Dan stuur ik die mensen een foto door van 1 mei 2013″

Toch wil Deschuytter met zijn pleidooi voor veiligheid geen steen werpen naar de organisaties. “Over het algemeen zijn de parcours wel veilig. Voor de inrichters is het ook niet altijd gemakkelijk. Dranghekken blijven wel een gevoelig punt. Verschillende organisaties hebben ondertussen andere hekken gekocht, zonder die uitstaande pootjes.”

Michael Goolaerts

De afgelopen jaren lieten al te veel jonge wielrenners het leven bij valpartijen of door een hartfalen. Elke keer neemt de weduwe van Wouter Dewilde nog contact op met de toenmalige ploegleider van haar overleden echtgenoot. “Je keert iedere keer plots terug naar het ongeval van Wouter. Je beseft wat de familie en de ploeg meemaken. Bij de begrafenis van Michael Goolaerts kwam dat ook allemaal terug. Wij hebben daar ook zo gestaan. (zucht) Iedereen hoopt dat zoiets nooit gebeurt. Hetzelfde met Bjarne Vanacker, ik heb die jongen nog weten geboren worden.”

“Dranghekken blijven wel een gevoelig punt. Verschillende organisaties hebben ondertussen andere hekken gekocht, zonder die uitstaande pootjes”

Zoon Casper Deschuytter koerst zelf nog bij de amateurs en vanaf de zomer mogelijk bij de beloften. “Je mag er niet aan denken, maar je doet het toch. Het is altijd een opluchting als een koers goed is afgelopen voor hem. Sinds de dood van Wouter is dat gevoel zeker sterker geworden, je draagt zoiets natuurlijk mee.”

MUG-heli

Samen met Stijn Nauwynck en Wouter Declercq zette Deschuytter in 2014 de Memorial Wouter Dewilde op poten. “We hebben dat maar één keer gedaan, omdat er vooral voor de anderen toch wat te veel tijd kroop in de organisatie. Dit jaar is het trouwens de eerste keer dat de koers in Veldegem naar Wouter genoemd is. Er zijn een beetje problemen geweest, omdat ze in 2014 vonden dat we hun datum afgepakt hadden. Gelukkig is dat van de baan.”

“Dit jaar is het trouwens de eerste keer dat de koers in Veldegem naar Wouter genoemd is”

Om Wouter Dewilde te herdenken werden ten slotte ook twee mountainbiketochten georganiseerd. “Met de opbrengst kunnen we tien jaar lang op 1 mei en op 1 november een bloemstuk leggen op zijn graf. De rest van het geld hebben we geschonken aan de MUG-heli, uit dankbaarheid voor de gast die Wouter nog gereanimeerd heeft.”