Malaika, het koninginnenstuk van de wielerdynastie-Feys

Stilaan mag men gewag maken van de wielerdynastie-Feys, want na opa Etienne, papa Koen en broer Laszlo is er nu ook de ontbolstering van Malaika. Zij won afgelopen week vier ritten en het eindklassement in een Spaanse rittenkoers. In WestSprint, het prestigieuze regelmatigheidsklassement van deze krant, staat ze tweede bij de dames nieuwelingen na Belgisch kampioene Marith Vanhove.

Opa Etienne, een kranige zeventiger die deze week zijn 75ste verjaardag vierde, is een wielerfreak in hart en nieren en met zijn boezemvriend Daniël Maertens vier handen op één koersbuik. Vader Koen heeft zijn enorme affiniteit met het wielrennen dus van geen vreemde. “Ik koerste zelf ook bij de nieuwelingen en de junioren”, bevestigt hij. “In het veldrijden werd ik in Spiere 1988 vicekampioen van West-Vlaanderen na Jurgen De Neve. Bij de beloften reed ik slechts één jaar. In 2015 werd ik in Oostkamp nog kampioen van West-Vlaanderen bij de cyclosportieven.”

“Ik ontbeerde het aangeboren talent, waar mijn oudste zoon van bulkte”, vervolgt Koen. “Laszlo had het potentieel om een stek in de beroepscategorie af te dwingen. Het mocht helaas niet zijn. Kort nadat hij (aan de zijde van Arne De Groote, red.) kampioen van België ploegkoers werd, scheurde hij de achterste kruisband af. Meteen bleek dat het over en out zou zijn. Dat zware ongemak zinderde zo langdurig en zo intens na dat hij als zielsgelukkige zaakvoerder de Bouwonderneming Feys, die hij begin 2017 van mij overnam, moest loslaten. Nu maakt Laszlo zich verdienstelijk in een vijfploegenstelsel bij Unilin.”

Bij de aspiranten was Malaika eerder speels dan opvallend maar dankzij Daniël Moenaert boekte ze veel progressie

“Mijn tweede zoon, Matteo, had misschien nog meer talent dan Laszlo, maar hij kon het niet opbrengen om zijn aanleg met trainingen op te voeren. Ik denk dat mijn jongste, Devlin, er dezelfde filosofie van speelsheid op nahoudt, maar hij mag mij altijd verbazen met het tegendeel.”

Daniël Moenaert

“Mijn enige dochter Malaika zal het allicht veel langer rekken dan haar drie broers”, hoopt Koen. “Bij de aspiranten was ze eerder speels dan opvallend. Toch zag Daniël Moenaert (een veelwinnaar uit de jaren 60 die wij binnenkort in het zonnetje zetten, red.) dan al meer dan wat in haar en dus zette hij er zijn schouders onder. Het scheelde meer dan een slok op de borrel. Ze boekte enorm veel progressie. Malaika was als eerstejaarsnieuwelinge geabonneerd op ereplaatsen met als kroonstuk een bronzen stek op het BK tijdrijden in Sint-Lievens-Houtem, waar ze enkel Febe Jooris (18 seconden, red.) en Marit Vanhove (twee seconden, red.) moest laten voorgaan. En dat als de benjamine van haar categorie, die (geboren op 15 december, red.) het hele seizoen als veertienjarige koerst. Drie maanden later was ze ook in het wegkampioenschap tuk op een podiumplaats, maar in het golvende Lendelede werd ze halfkoers door een val uitgeschakeld.”

Bevrijding in Aragon

Malaika weende bittere traantjes, maar kroop niet in een hoekje doch laadde zich op voor de Vuelta Al Bajo Aragón in Spanje, waar ze alles in een overtreffende trap goedmaakte. “Na de proloog en de openingsetappe won ze ook de koninginnenrit, waarin zij zich tot op vijf kilometer van de finish handhaafde in het uitdunnende jongenspeloton en negen minuten voor het tweede meisje arriveerde, zodat ze met twaalf minuten bonus aan de afsluitende etappe kon beginnen. Daarin zette ze de puntjes op de i en won ze ook die rit, wat haar zegecijfer op vijf brengt. Een detail, want de deelnemende meisjes waren geen partij voor Malaika. Ze heeft veel meer aan het feit dat ze de jongens almaar verder kon volgen, in de slotrit zelfs tot op drie kilometer van de finish. Jammer dat deze euforie overschaduwd werd door het drama van Bjorg Lambrecht.”

Onder Ons Parike doekt zijn meisjesafdeling op en dus is Malaika in 2020 een vrij meisje. Ze zal druk gesolliciteerd worden, maar wacht af. “Eerst nog haar beste beentje voorzetten tijdens de nazomer en de herfst”, voegt Koen eraan toe. “Zaterdag koerst ze in Lierde, waarna ze vooral reikhalzend uitkijkt naar een Italiaanse eendagskoers en een driedaagse in Nederland.”

Geloofwaardige weg

Papa Koen begon na zijn actieve carrière aan een hele weg af in het kader. Hij riep, met Hans De Clercq en Patrick Versluys, de wielerclub Oost-West in het leven, een mooi project dat hij om privéredenen niet kon voortzetten. “Ik werd als voorzitter laffelijk weggestemd nadat het zonder mij al na één jaar over and out zou zijn geweest”, slaat Koen deze zwarte bladzijde het liefst definitief om.

Koen zelf maakt zich al sedert 1998 nuttig als leerkracht bouwkunde aan het KTA te Brugge. “Ik werk graag met jongeren en het klikt. Met dank aan mijn pedagogisch diploma, waardoor ik met 15- à 21-jarigen goed overweg kan. Naderhand werd hij ploegleider bij Spie-Doutreloigne en KSV Deerlijk, waar hij niet uit onvrede opstapte. Iets wat wel het geval was bij CT Menen, waarnaar hij net als Rik Devoogdt dit jaar met hemels manna werd aangelokt. “Rik en ik werden het kortstondig slachtoffer van iemand die niet enkel zijn coureurs tot onderdanen degradeert”, houdt hij het kort.

Niet verbitterd

Toch is Koen Feys niet verbitterd over het wielrennen. “Waarom zou ik?” weerlegt Koen. “Ik bewaar oneindig meer goede dan slechte herinneringen. Mijn soulmate Rik Devoogdt denkt er net zo over en dus stappen wij samen in een nieuw spraakmakend project, waarin de coureur centraal zal staan. Het was voorzien om één en ander deze week toe te lichten, maar door het drama met BJorg Lambrecht wordt dat nog even on hold gezet.”