Lindsey Sticker won in 2003 eerste WestSprint voor dames nieuwelingen

In 2003 werd de allereerste editie van WestSprint voor dames nieuwelingen gewonnen door Lindsey Sticker. De toenmalige Snaaskerkse, die nu in Gistel woont, was toen een van de grote talenten in het dameswielrennen en boekte dat jaar maar liefst zeven overwinningen. Ze was de sterkste in Oordegem, Deerlijk, Ertvelde, Izegem, Zoersel, Baasrode en het provinciaal kampioenschap op de weg. Dat zorgde samen met de talrijke ereplaatsen dat ze haar naam in de geschiedenisboeken van WestSprint kon schrijven.

“Bij de start van dat seizoen hadden we wel iets gehoord van dat nieuwe criterium, maar we wisten nog niet echt wat WestSprint inhield”, blikt LindseySticker (30) terug op 2003. “Niemand lag er dus echt van wakker en het klassement zat toen ook nog helemaal anders in elkaar dan nu. Maar het was uiteraard plezant als je op het einde van het seizoen de winnares was. De bekroning van een mooi seizoen als tweedejaarsnieuwelinge waarin ik zeven overwinningen boekte.”

Geen contact meer

“Veel herinner ik mij wel niet meer van die periode, het is ondertussen ook al 15 jaar geleden. Ik weet wel dat ik won in Zoersel in een wedstrijd waarin we samen reden met de dames juniores en dat ik mij de snelste toonde van het hele pak. En in die tijd reden we ook nog heel wat wedstrijden gewoon samen met de jongens. Het was een mooie periode, zeker als je af en toe een mooie prestatie boekte. Ik heb er veel voldoening uit gehaald. Of ik nog contact heb met meisjes uit die periode? Nee, helemaal niet. Fauve Defloor kom ik af en toe eens tegen en onlangs liep ik Ine Beyen tegen het lijf, maar contact is er niet meer.”

“We wisten wel van dat nieuw criterium, maar nog niet echt wat het inhield”

Lindsey Sticker ging de jaren daarna op haar elan verder en boekte nog heel wat mooie resultaten, maar hield het wielrennen in haar tweede seizoen als elite voor bekeken. “Bij de juniores deed ik het nog goed met hier en daar een zege. Ik won onder meer het PK tijdrijden en mocht met de nationale selectie een wedstrijd in Italië afwerken. Het was wel spijtig dat ik toen net naast de selectie voor het wereldkampioenschap viel. Al stond alles toen nog in zijn kinderschoenen. Meer dan twee meisjes werden er niet geselecteerd. Ondertussen heeft het dameswielrennen een hele evolutie doorgemaakt, al kan het natuurlijk nog altijd beter. Maar had ik in deze periode gekoerst, was ik misschien een stuk verder geraakt. Indertijd moest je meestal je plan trekken, terwijl je nu veel beter begeleid wordt.”

“Met mijn overstap naar de elites begon ik ook aan mijn studie ergotherapie en dat bleek niet langer combineerbaar

“Met mijn overstap naar de elites begon ik ook aan mijn studie ergotherapie en dat bleek niet langer combineerbaar”, vervolgt de Gistelse. “Toen heb ik bewust de keuze voor mijn studies gemaakt. In het dameswielrennen had je toen heel weinig opties en je boterham zou je er ook niet mee verdienen. In mijn eerste jaar als elite werd ik wel nog tiende op het BK met een minimum aan training, maar in mijn tweede seizoen vroeg ik mij vaak af wat ik nog in het peloton deed. Zeker omdat ik wil presteren en dat ging toen niet meer.”

Lopen met Nielsen

“Ik volg de koers uiteraard nog. Dat is een microbe die blijft. Ook het dameswielrennen houd ik nog wat in het oog, al zitten er niet veel meisjes meer in uit mijn tijd. Alleen Sofie De Vuyst, mijn evenknie bij de juniores”, besluit Lindsey, die nu werkt in het AZ Damiaan in Oostende en al drie jaar getrouwd is met Nielsen Raedt, met wie ze samen is sinds het wonderbaarlijke jaar … 2003. Samen hebben ze twee kindjes: Nio en Ellie. “Of onze kinderen in onze voetsporen zullen treden? Dat moet zeker niet. Ze mogen zelf hun weg kiezen. Nielsen en ik gaan nu vaak lopen, misschien wordt dat wel hun ding?” (SM)