Fauve Defloor was één van de pioniers van de vrouwelijke WestSprint

Veertien jaar is het al geleden dat Fauve Defloor uit Oostende een ban hielp breken voor het vrouwenwielrennen door de tweede laureate van WestSprint te worden.

“Het was een leuke ervaring voor om mij op die manier pionier te zijn van een beweging die zich almaar meer doorzette en leidde tot meer gelijkheid van koersende jongens en meisjes”, knipoogt Fauve. “Neen, WestSprint winnen was niet mijn gelukkigste moment van mijn leven als wielrenster, maar wel één ervan. Mijn vijf Belgische titels en de aansluitende huldigingen waren nog intenser que beleving. WestSprint was de overspannende kroon waar ik geduldig kon naar toeleven. Mijn verwezenlijkingen waren trouwens geen presentjes. Ik kreeg af te rekenen met serieuze concurrentes. Ine Beyen, Lieselot Decroix en Lindsay Sticker zijn eveneens van het bouwjaar 1987.”

2003 en 2004

Fauve beleefde haar gloriejaren als in 2003 en vooral in 2004. Als eerstejaarsjuniore werd zij kampioene van België scratch (voor Karen Verbeek en Laurance Melys)

en vicekampioene puntenrit (na Leen Van Kerckhoven) en sprint (na Kim Schoonbaert). Als tweedejaarsjuniore hernieuwde ze haar nationale titel scratch (voor Aurore Brouet en Jennifer De Merlier) en voegde daar de sprint (voor Jennifer De Merlier en Aurore Brouet) en de 500 meter met staande start (voor Tamara Laeremans en Jennifer De Merlier) aan toe. Haar titel in de puntenrit moest ze evenwel aan Karen Verbeek laten. Als zogezegd notoire baanrenster veroverde ze enkele maanden later ook de titel op de weg door Kelly Michielsen en Karen Verbeek achter zich te laten in Merchtem, waar Dries Van der Ginst ‘s namiddags won bij de jongens.

Gestopt op 19de

Vlaanderen-Capri Sonne-T-Interim haastte zich om dit veelzijdige talent in de armen te sluiten. Het sprookje-Defoor mocht evenwel niet duren. Fauve haakte al in de loop van 2005 en nog voor haar negentiende verjaardag af wegens familiale omstandigheden. “Met het huidige wielrennen heb ik door tijdsgebrek nog maar weinig uitstaans”, bekent Fauve. “Behalve dat Ine Beyen zoveel jaren later mijn allerbeste vriendin is gebleven. We hebben er geen en dus maken wij tijd voor mekaar.”

“Met het wielrennen van nu heb ik weinig affiniteit, behalve dat Ine Beyen mijn allerbeste vriendin is gebleven”

“Natuurlijk borrelt de vraag wel eens op wat er van mij zou zijn geworden indien ik verder had kunnen koersen, maar gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer. Zou ik gelukkiger zijn geweest als nu? Ik zal het nooit weten, maar ik dacht van niet. Wat als is één van de meest gestelde vragen die er kunnen zijn en waarop men heel meestal het antwoord schuldig moet blijven.”

Verpleegkundige

Fauve Defloor leidt een druk beroepsleven. Als je bij haar gehoor wilt vinden, doe je er goed aan haar niet voor 14 uur op of bij haar aan te bellen. Tot zolang, als het al niet uitloopt, is zij overdruk in de weer als ambulante verpleegkundige voor het Wit-Gele Kruis. “Het is de job van mijn leven. Afwisselend en dus boeiend met diepgaande persoonlijke contacten. Het is een zware dagtaak die mij uitstekend ligt. De meeste patiënten zijn lieverds die ik keer op keer dolgraag opzoek en verzorg. Zij zijn mijn bron van arbeidsvreugde.”

Reine dochter Niene

Privé houdt ze er ook nog twee grotere troetels op na: haar partner David Poelman en hun zesjarige Niene. “Vraag mij niet vanwaar wij die naam haalden, het is mij ontgaan”, riposteert Fauve. “Ergens opgevangen zeker, opgeslagen en als goed klinkend bevonden.” Niene betekent trouwens: rein, zuiver, genadig. David en Fauve zullen wel de laatsten zijn om die betekenis in twijfel trekken. (Bernard Callens)