Werner Verschaeve al 50 jaar de Michel Wuyts van de speakers

Werner Verschaeve (75) is een naam die in wielermiddens meerdere belletjes tegelijkertijd doet rinkelen. Geen enkele dorpskern in West-Vlaanderen is dan ook onontgonnen terrein voor de Jabbeekse speaker, die dit jaar zijn gouden jubileum viert. Hoog tijd dus om eens in zijn verleden te grasduinen. “Vijf minuten zwijgen? Dat kan ik niet”, lacht Verschaeve.

Ooit – we schrijven 8 oktober 1993 – verscheen er in deze krant een artikel met volgende afsluitende alinea: “Na zovele jaren staat Werner Verschaeve nog altijd met volle overgave met de micro in de hand en babbelt hij er lustig en duchtig op los. Mocht iemand er ooit aan denken een gouden microconcours te organiseren, dan is Werner Verschaeve alvast een geducht kanshebber.”

“Elke koers is voor mij een show. En hoe ouder de categorie, hoe groter de show. In de slag gaan, het gebeurt nog altijd”

25 jaar na publicatiedatum is Werner Verschaeve – figuurlijk dan toch – nog geen haar veranderd. Van miniemen tot en met profs, geen enkele categorie heeft zijn geheimen voor de Jabbekenaar. “Ik ben er nu 75, maar aan stoppen denk ik niet. Ik doe nog 130 koersen per jaar. Nooit waren het er meer. Ik voel me nog thuis in deze sport. En eerlijk: ik zou het ook niet kunnen missen. Het opzetten van alle materiaal is soms een sleur, maar sinds dit jaar gaat mijn vrouw soms mee naar de koers om een handje toe te steken. Mijn voordeel is dat er qua leeftijd voor een speaker geen limiet is. Als délégué bij de wielerbond weet je dat het verhaal op je 70ste stopt. Wist je trouwens dat je in Nederland en Frankrijk délégue moet zijn om als speaker actief te kunnen zijn? Ik heb dus geluk en bekijk het jaar per jaar.”

Het WK in La Roche

“Mijn eerste wedstrijd als speaker was een cyclocross in februari 1968, georganiseerd door Fernand Tuytens, aan de Koude Keuken in Sint-Andries bij Brugge. Vanaf toen was er geen houden meer aan. Elk weekend, op zaterdag én zondag, was ik ergens in West-Vlaanderen aan de slag, vaak in industrieparken en altijd met meer dan 100 deelnemers. Ik had mijn eigen installatie: een Peugeot met micro’s op. Drempelvrees had ik niet. Het was precies alsof ik dat al jaren deed. Mooie herinneringen houd ik ook over aan de wereldkampioenschappen in de Ardennen, meestal in La Roche. Vergelijk het gerust met een WK bij de LRC, maar dan beter georganiseerd. Dat was altijd weer een leuke tijd. Die sfeer daar, drie dagen lang, dat voelde aan als familie.”

Eddy Wally, de crosser

“In 1983 organiseerde ik eenmalig een cross op het Klein Strand, hier in Jabbeke. Per twee, want we koppelden een veldrijder telkens aan een BV. Henk Houwaart, de voetbaltrainer. Mark Brown, de bekende basketbalspeler van BC Oostende en een heel goede kameraad van mij. Benny Scott, de Brugse zanger. Frank Valentino ook. En zelfs Eddy Wally! Dat was het hoogtepunt van het seizoen. We wilden het volkse van de cross koppelen aan plezier. En of het volk toen is komen opdagen: naar schatting 20.000 man!”

Mangeas is (nog) beter

“Met Daniel Mangeas, jarenlang dé stem van de Tour, werkte ik altijd samen tijdens het Circuit Franco-Belge. Als speaker heerste daar een heel aangename sfeer om in te werken. Mangeas is een betere speaker dan ik. Hij heeft een enorme kennis van coureurs, maar heeft zelf ook gekoerst. Dat zorgt voor een verschil. Ik werk daar wel aan en leerde in de loop der jaren veel bij, maar over het technische aspect van de koers kan ik niet altijd meepraten. Ik neem als speaker wel altijd een hele kist vol met materiaal mee naar de koers. De coureurs weten dat ook. Als ze gedepanneerd moeten worden, kunnen ze bij mij terecht.”

Ruzie met de délégués

“Ik heb de koersen in 50 jaar tijd helemaal zien veranderen, van heel gemoedelijk naar strikt gereglementeerd. Tegenwoordig is er altijd en overal controle door de wielerbond. Zo kwam ik in het verleden wel eens in aanvaring met de aanwezige commissarissen. Ik herinner me een sprint met twee in Jabbeke, in de jaren 80. Als speaker ken ik de coureurs, terwijl een délégue altijd naar de rugnummers kijkt om de uitslag op te maken. Ik zag echter wie het eerst zijn tube over de streep had gegooid: Willy De Keyser uit Westkerke, nu voorzitter van de wielerclub uit De Haan. Ik had hem door de micro als winnaar aangeduid, voor een renner uit Beerst die in die tijd veel wedstrijden won. Dat was niet naar de zin van de délégués. Er is toen zelfs een hele circulaire naar alle organisatoren in de provincie rondgegaan, waarin stond dat ze mij een jaar niet als speaker mochten gebruiken. Ik moest ook naar de groene tafel, maar finaal mocht ik gewoon speaker blijven. Ze konden mij dat gewoon niet verbieden.”

Een ronde te weinig

“Elke koers heeft iets, maar natuurlijk gebeuren er soms zaken die je altijd zullen bijblijven. Zo was er enkele jaren geleden eens een editie van de profkoers in Ruddervoorde waarin de renners een ronde te weinig hebben gereden. Ik zit zelf in het bestuur van die wedstrijd en één van mijn collega’s was in de fout gegaan. Hij was één bordje vergeten ertussen te stoppen of had het in de verkeerde volgorde geplaatst. Wat de oorzaak ook was, de renners haalden in de officiële uitslag een gemiddelde snelheid van maar liefst 55 kilometer per uur. (glimlacht) Dat zijn zo van die dingen die kunnen gebeuren, hé.”

Boxen op het hoofd

“Aan al die jaren houd ik uiteraard ook enkele minder aangename, maar daarvoor niet minder grappige anekdotes over. Zo herinner ik me één van de eerste edities van de Superprestigecross in Ruddervoorde, waar we met een bus van KW naartoe trokken. Toen ik afstapte, was er echter net een felle windstoot en vielen de boxen naar beneden. Recht op mijn hoofd. Ik moest naar het ziekenhuis en mocht die dag geen speaker meer zijn. Ik wilde dat – gedreven als ik ben – natuurlijk niet aanvaarden en ben teruggegaan. Maar van speaken is niets meer in huis gekomen. Frank Vanneste heeft het in mijn plaats moeten doen.”

“Soms zeg ik tegen mezelf: verdomme Werner, zwijg nu eens twee minuten. Maar ik kan geen stilte verdragen”

Allez Allez Zimbabwe

“De komst van de Zimbabwaanse crossers onder leiding van Roger De Vlaeminck blijft me natuurlijk ook bij. Ik zat toen ook al in het bestuur van de Vlaamse CyclocrossCup en in dat regelmatigheidsklassement maakten die Afrikanen hun debuut. Het is intussen 14 jaar geleden, maar het is precies alsof het gisteren was. Ongelofelijk, het spektakel dat die gasten met zich meebrachten. Normaal mochten wij rekenen op 100, maximum 200 toeschouwers, maar plots waren dat er meer dan duizend. Iedereen wilde die Zimbabwanen bezig zien.”

In de slag gaan

“Elke koers is een attractie op zich. Voor mij is het een show. En hoe ouder de categorie, hoe groter de show. Het in de slag gaan, zoals we het in wielertermen uitdrukken, is op zich al een heel grote show. Het bestaat nog altijd, coureurs die in de slag gaan met bookmakers. Ik begrijp soms niet waarom mensen nog naar een koers willen komen kijken, terwijl alles al op voorhand geregeld is. Soms gebeurt het echter wel eens dat ze zich mispakken, omdat een kleine vlieg ontsnapt is en zo rap rijdt dat hij toch wint. Niet zo heel lang geleden heb ik het nog meegemaakt, hier niet ver vandaan in het kermiscircuit. Wat ik dan als speaker doe? Opletten wat je zegt.”

Godverdomme Werner

“Ik kan geen vijf minuten zwijgen. Ik kan dat gewoon niet. Ik geef dat ook zonder probleem toe: voor mij is dat moeilijk, ook in het dagelijks leven. Soms zeg ik tegen mezelf: godverdomme Werner,zwijg nu eens twee minuten. Maar ik kan geen stilte verdragen. En als ik dan toch eens niets zeg, komen ze mij vragen: scheelt er iets?”