Jilke Michielsen reed zich de voorbije jaren als jong wielertalent in de kijker, tot botkanker haar opgang ruw onderbrak. 2024 werd voor haar een jaar vol slopende behandelingen en dagen vol twijfel. De jongste onderzoeken geven haar gelukkig weer hoop op een mooie toekomst. “Mijn gewone leventje komt weer op gang”, klinkt ze nog voorzichtig maar ook opgelucht.
Voor Jilke Michielsen was 2024 een bijzonder heftig jaar. Zware chemobehandelingen, met abcessen en andere bijwerkingen tot gevolg, sloopten haar fysiek. “Het is een jaar dat ik graag zo snel mogelijk zou vergeten. Al zal vooral de pijn me nog lang bijblijven. Ik had bij momenten zoveel pijn dat ik zelfs niet meer uit de zetel geraakte of van de auto naar het ziekenhuis kon stappen. Ik was soms zelfs blij dat ik naar het ziekenhuis mocht. Dan lag ik daar wel verdoofd door de morfine, maar dan viel de pijn tenminste mee. Ik kan het met niets vergelijken. Op de fiets zie ik ook af, maar dit was iets totaal anders. Bovendien deed het ook pijn om te zien hoe de mensen rondom mij afzagen, omdat ze zo met mij meeleefden. Ik hoop het echt nooit meer te ervaren.”
Doorzetten
Opgeven was evenwel geen optie. “Ook al heb ik dat, op de ergste momenten, wel overwogen. De dokters hadden me voorbereid op hoe zwaar het zou worden, maar wezen me er ook op dat mijn sportieve levenswijze een voordeel was. Mijn lichaam recupereert snel. Bovendien betekende vroegtijdig stoppen met de behandeling dat de kans op herval groter blijft, en dat wilde ik zoveel mogelijk uitsluiten. Ik kon er mezelf toch telkens toe bewegen om door te zetten. Ik wist waarvoor ik het deed. En als ik dat even niet meer wist, deden mijn familie en vrienden dat voor mij”, glimlacht ze. “Mijn omgeving heeft me enorm gesteund. Mama stopte tijdelijk met werken om bij me te zijn in het ziekenhuis. Het deed ook deugd om haar bij me te hebben.” Bezoek van vrienden was beperkt, al kwamen ze zoveel als mogelijk langs in Oostduinkerke waar Jilke sinds vier jaar woont. “Mijn immuniteit was erg laag, daarom werd veel bezoek sowieso afgeraden. De pijn maakte bezoek ook niet altijd aangenaam, niet voor mij maar ook niet voor wie me bezocht. Al genoot ik dan weer erg van de momenten waarop ik me beter voelde en er iemand langs kwam.”
Toen de diagnose viel, was Jilke net gestart aan het vijfde jaar Topsport-natuurwetenschappen in Gent. “Ik kon niet meer naar school, maar heb de lessen toch zo goed mogelijk bijgehouden. De school blijft in mij geloven; in september mocht ik starten in het zesde jaar.” Ook uit de wielerwereld kwamen veel positieve reacties. “Er waren hele mooie momenten. Toen ik mijn vriendinnen ging aanmoedigen op het BK omnium op de piste, dat ik het jaar voordien zelf had gewonnen, gaven ze me nadien hun bloemen. En een opvoeder van het internaat verzamelde reacties en aanmoedigingen van bekende wielrenners op een usb-stick.”
Toekomstdromen
Maar Jilke zag ook hoe haar omgeving door ging met hun levens. “En soms viel het me moeilijk om dat te accepteren. Waarom overkwam dit mij? Wat was er de oorzaak van? Allemaal vragen waarop je uiteindelijk toch geen antwoord krijgt”, kijkt ze terug. “Maar dat heb ik leren aanvaarden. Ik vond ook steun bij lotgenoten, mensen die iets gelijkaardigs doormaakten en aan wie ik kon vragen of het normaal was wat ik voelde en dacht. En nu moet ik weer verder.”
“Wielrennen blijft belangrijk voor mij, maar er is ook leven naast de sport”
Want kanker heeft Jilkes toekomstdromen allerminst getemperd. Sinds juli, meteen na haar laatste chemobehandeling, traint ze opnieuw. “Dat was heel confronterend”, lacht ze. “Het lukte me aanvankelijk amper om een half uurtje te fietsen, en dan haalde ik een hartslag van 190. Dat was niet gezond, maar ik moest ergens beginnen. De motivatie was te groot om nog langer te blijven zitten. Intussen lukt het me al veel beter.”
Ze blijft even gemotiveerd als voorheen, zelfs meer. “Het deed pijn om mijn vriendinnen wedstrijden te zien rijden waar ik zelf wel aan had willen deelnemen. Ik weet dat het nu moeilijker wordt om mijn doel te bereiken, de dokters kunnen me op dat vlak ook geen garanties geven. Ik moet opnieuw op zoek naar wat de limieten van mijn lichaam zijn, na wat het heeft doorstaan. Maar ik zal er alles aan doen om weer mijn vroegere niveau te halen, en wie weet nog beter te worden.”
Ze hoopt er opnieuw te staan in maart 2025, bij het begin van het wegseizoen. Ook naar het wereldkampioenschap in september kijkt ze uit, “maar met de grootste voorzichtigheid, we zien wel”, klinkt het. En straks gaat ze zich ook voorbereiden op het ingangsexamen voor hogere studies geneeskunde.
Relativeren
De lat ligt hoog, maar Jilke heeft het voorbije jaar ook leren relativeren. “Vroeger draaide mijn hele leven rond wielrennen. En wielrennen blijft enorm belangrijk voor me, maar er is ook een leven naast de sport: familie, vrienden, gezond zijn, gewoon léven… En daar wil en moet ik ook tijd voor maken.”
“En ik besef nu ook beter hoe kwetsbaar we als mensen zijn. Het kwam hard aan toen mijn lange haren, waar ik best trots op was, uitvielen. Wat anderen van me dachten, vond ik vroeger toch wel belangrijk. Maar na alles wat het voorbije jaar is gebeurd, denk ik nu gemakkelijker: het is ook niet meer dan dat. Mijn haren groeien terug, en er zijn veel ergere dingen dan iemands mening over mij.”
Dit was 2024
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
