Vertelde Sven Vanthourenhout, toen nog renner, in november 2013 na de Europese beloftetitel van neef Michael in Mlada Boleslav: “Ik weet wat Gianni Vermeersch en Wout van Aert voor hun sport doen en ik weet ook in welke mate Michael voor zijn sport leeft. Op basis daarvan kan ik alleen maar concluderen dat Michael ver boven hen uitsteekt.” Acht jaar later oogt de realiteit net iets anders, maar dat ligt vooral aan Van Aert, van wie niemand had kunnen inschatten hoe groot zijn motor én talent wel was.
Rest ons de vraag: is Michael Vanthourenhout, 28 jaar en 49 dagen jong, de crosser geworden die kenners voor ogen hadden? Ja en neen. Neen, omdat hij er na zeven winters bij de profs niet alles heeft uitgehaald. Vanthourenhout heeft in al die jaren meer trainers dan overwinningen verzameld. Nooit een goed teken. Stabiliteit is voor een topsporter cruciaal. “Ik ben beter af als ik mijn eigen zin kan doen”, zei Vanthourenhout ooit. “De eeuwige speelvogel”, voegde deze krant er toen aan toe. Dat is eruit gegroeid, maar de zoektocht naar professionalisme kostte tijd. Meer zelfs, de ongebreidelde prestatiedrang en het geloof in eigen kunnen van Eli Iserbyt zal Vanthourenhout nooit hebben. Dat is geen verwijt, wel een vaststelling. Karakters kan je niet veranderen.
De prestatiedrang van Eli Iserbyt zal Michael Vanthourenhout nooit hebben
Maar er is ook een ja in dit verhaal. Michael Vanthourenhout was als jeugdrenner al een man van de grote momenten. Als prof is hij dat nog altijd. Die Europese beloftetitel in 2013, toen hij Van der Poel en Van Aert versloeg. Die zege in de Wereldbeker in Valkenburg in 2013 voor dezelfde twee lieden. Die wereldtitel in 2015 in Tabor, waar hij topfavoriet Laurens Sweeck versloeg. Die derde plaats in Las Vegas in 2015 na Van Aert en Sven Nys, in zijn eerste Wereldbekercross bij de profs nota bene. Die zilveren WK-plak in 2018 in Valkenburg, waar hij tussen Van Aert en Van der Poel op het podium mocht. Die gemiste driekleur in 2021 in Meulebeke, waar hij de mindere dag van Van Aert had moeten afstraffen. En vorige maand natuurlijk ook die geweldige zege op Pidcock op de Citadel van Namen.
Zondag kan weer zo’n groot moment worden. Vertelde diezelfde Sven Vanthourenhout, toen al ploegleider, in november 2016: “Ik blijf erbij dat Michael evenveel capaciteiten als Van Aert en Van der Poel heeft. Hij is een laatbloeier. Pas op zijn 27ste of 28ste zal hij zijn top bereiken.”
Reageer? tom.vandenbussche@kw.be
Olympische Spelen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
