Tijdrit met 1.000 hoogtemeters

Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en nemen volgende week deel aan de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. Daarbij zamelen ze geld in voor het onderzoek naar multiple sclerose (MS), de ziekte waar haar broer aan lijdt. Exclusief voor kw.be houdt Sjoukje een dagboek bij.

Vandaag staat een tijdrit op het programma. Dat wil dus concreet zeggen dat ik met een specifieke starttijd moest starten. Voor de rest blijft alles eigenlijk hetzelfde: ik rij alleen. Het was maar 39km. Een eitje, zou je denken, maar er stonden wel 1.000 hoogtemeters op het programma. Het was dus geen gewoon kippeneitje, maar een groot krokodillenei!

De lotski

De hoogtemeters brengen ook heel wat afdalingen met zich mee. Gisteren reed ik een stukje mee met onze ‘benjamin’ Lotte. Ze had op zichzelf een eigen unieke manier ontwikkeld om steil af te dalen. Ik lag bijna van mijn mountainbike toen ik haar bezig zag. Maar het werkt! Ze zit op haar bovenbuis, voetje uitgeklikt en met het achterwiel schuivend op een ski-achtige manier naar beneden, waarbij ze bijstuurt met haar voet. We hebben deze downhilltechniek ‘de lotski’ genoemd.

Tijdens de tijdrit heb ik ‘de lotski’ veelvuldig toegepast. Ik heb er wel mijn eigen versie van gemaakt waarbij ik achter mijn zadel hang en… schuiven maar.

Had ik net iets sneller de bevoorrading gedaan, dan was ik vandaag tweede geworden

De afdalingen waren niet voor iedereen een feest. Een van onze Belgische mederijdsters viel heel erg zwaar en liep meerdere breuken op ter hoogte van haar bekken. Het duurde wel even tot de dokter aanwezig was. Uiteindelijk moest er een helikopter aan te pas komen.

De dokter van de Crocodile Trophy is nu niet bepaald een groot licht. Gisteren stelde ze spreekuren in, omdat ze anders teveel zou moeten werken… Not. Anders zie je haar nergens, behalve om nog eens duidelijk te maken dat hydratatie belangrijk is. Helaas, als je haar om advies vraagt om het best te hydrateren, dan komt er geen zinnig woord uit. Weinig vertrouwen in de dokter dus.

Tom had vandaag een supertomdagje. Hij werd achtste. De eerste rijders zijn wel een niveau te sterk. Tom, die nochtans een strak tempo aanhield, werd plots voorbijgereden door Urs Huber. Hij reed maar liefst meer dan 27 km per uur gemiddeld.

Tactische plannetjes

Ondertussen worden hier heftige tactische plannetjes gesmeed, want Tom wil graag voor etappewinst gaan een van de volgende dagen.

Ikzelf hield het vandaag rustig. Op de eerste klim had ik alweer problemen door mijn hitteslag van gisteren. Ik nam zelf even een selfie tijdens de tijdrit. Ook tijdens de bevoorrading bleef ik rustig hangen. Er was gratis frisdrank, iets waar je bij aankomst drie dollar voor moet neertellen.

Ik had dus drie dollar gespaard, maar blijkbaar ook 80 dollar verloren. De eerste elitedame had pech. Had ik net iets sneller de bevoorrading gedaan, dan was ik vandaag tweede geworden. Voor de tweede is het prijzengeld namelijk 80 dollar meer dan voor de derde.

Onze bijna droge was is kletsnat. Ik hoop dat ik nog een tenuetje heb voor morgen

Bij aankomst in Iverbank scheen de zon genadeloos. We schuilden allen onder de kleine boompjes. Ik hing snel even onze was op die bijna droog was en… een wolkbreuk. De wolkbreuk bleef duren. Ons tentje begon onder water te lopen en moesten we dus verzetten. Onze bijna droge was is dus kletsnat. Ik hoop dat ik nog een tenuetje heb voor morgen.

Morgen komen we aan in één van de beste koffieplantages van Australië. Ik verlang al naar een lekker bakje. Met 95km te gaan en maar 1.200 hoogtemeters wordt het dus een Tomdag. De afdaling van 10km schijnt wel technisch te zijn en niet geschikt voor de ‘lotski’-techniek. Jammer…